My hele lewe lank dink ek dat swangerskap en babas kry iets is wat so natuurlik en maklik moet gebeur…sonder vreeslike komplikasies, sonder inspuitings, sonder beplanning…sommer net “gebeur”.

Met my mamma-reis het ek besef wat ‘n ongelooflike voorreg en wonderwerk dit is om eerstens swanger te kan raak, tweedens om die babatjie nie in die eerste trimester te verloor nie, derdens om die baba vir die volle 40 weke in jou maag te dra en laastens om ‘n gesonde, lewende babatjie te hê.

Dit het alles begin teen die einde van 2013. Ek en my man was gereed om die hele “kom ons kry kinders”-storie te begin. My man is in die vloot en is redelik gereeld van die huis af weg. Hy het na 2 maande van seil teruggekom aan die einde van November. Na soveel van my vriendinne jare gevat het om swanger te raak, het ek gedink dat ons maar moet begin en dan sal ons seker hopelik oor so 6 maande iets sien. Maar nee wat, ons is sommer vinnig geseënd en op Kersoggend het ons uitgevind ek verwag! Wat ‘n ongelooflike Kersgeskenk was dit nie.

Twee dae later, die 27ste Desember, is my man weer ontplooi vir sogenoemde 3 maande na Mosambiek. Dit was vreeslik om hom te groet. Ons het toe nog net die stokkie toets gedoen en kon eers in Januarie by die dokter uitkom. Ek het geweet die 3 maande gaan vir my ‘n emosionele en moeilike tyd wees om met alles op my eie te worstel. Min het ek toe geweet dat die 3 maande in amper 5 maande gaan verander.

Vroeg in Januarie het ek die slegte nuus ontvang dat een van my beste vriendinne haar babatjie op 12 weke verloor het. En ‘n ander goeie vriendin het uitgevind dat sy nooit natuurlik swanger sal kan raak nie. Ek het die lewe wat binne my groei skielik meer gekoester en het besef hoe geseënd ek is om ‘n werklike mensie binne my te kan laat groei.

My swangerskap was so normaal. Ek was vreeslik naar en het die toilet se rand goed leer ken in die eerste trimester. Ek was moeg en het lus gebly vir kalamari, pienk Steri Stumpies en komkommer tydens die tweede trimester. Al my scans was normaal en baba Kriel was gesond en het mooi gegroei.

Ek is nogals ‘n vrou wat vreeslik trots is daarop om dinge self te kan doen en sal myself as ‘n DIY-persoon sien. Ek huil nie sommer nie en vat meeste dinge so in my stappie. Ek was vir die eerste keer vreeslik emosioneel om dinge sonder my man te doen. Dit was moeilik vir my om heeltyd van ander afhanklik te wees om simpel goedjies te doen wat ek gewoonlik sommer self doen. Goed soos om die 25kg hondekos sak uit die kattebak te laai, was nou skielik ‘n groot operasie waar ek die buurman moet inroep om my te help. My ouers en my vriende het my baie ondersteun en saam met my scans toe gegaan, maar dit was nie dieselfde nie. Ek wou hierdie goed saam met hom doen…en hy kon nie daar wees nie, al wou hy ook so graag.