Ons is finansieël standvastig, maar verseker nie ryk nie. Ons kan (met twee salarisse) ‘n huis bekostig met ‘n swembad, ‘n kar en ‘n bakkie bestuur, troeteldiere bekostig, een keer ‘n maand lekker uiteet en elke nou en dan iets nuuts koop. Sonder my salaris sal ons nie in ons huis kan aanbly nie en sal ons verseker meer brood en hoender eet…dus was werk nog nooit regtig vir my ‘n opsie nie. Dit was iets wat maar net moet gebeur. En ek was OK daarmee. Ek hou van werk en geniet dit om by te dra tot goed in die huis. Ek voel waardig en hou daarvan om ‘n onderwyser te wees. Dis vir my lekker.

En toe kom Lisa.

Ewe skielik is ek nie seker hoe ek voel oor werk nie. Is my “werk” as vrou nie om na my kind om te sien nie? Het God gedink daaraan dat ons gaan moet werk, toe Hy ons gemaak het? Is dit reg of verkeerd om te werk? Hoekom voel dit so verkeerd as dit eintlik reg is? Wat is reg? O..flip…werkende mamma of huisvrou?

Aangesien die huisvrou ding nie vir my ‘n opsie was nie, moes ek maar die werkende mamma idee aanneem. Maar die gedagte om in November terug te gaan werk toe (toe Lisa 4 maande oud was…en so 3kg) was net nie moontlik nie.  En ek het een maand onbetaalde verlof gevat. Om Desember werk toe te gaan (toe Lisa 5 maande oud was…en so 3.7kg) het nogsteeds vreeslik gevoel. Maar gelukkig was dit Desember vakansie so ek moes net vir 10 dae gaan werk en darem nie ‘n volle maand nie. Desember het dinge dus begin. Maar wie gaan na ‘n 3.7kg baba kyk? En hoeveel siektes gaan so klein dingetjie nie by ‘n skooltjie optel nie?

Dank Vader vir oumas! My ma (wat nog werk) het haar verlof opgebruik om vir die 10 dae by ons te kom bly en vir Lisa op te pas sodat ek kan gaan werk. Dit het dit soveel makliker gemaak om haar by die huis te los. Dit was iemand wat sy ken en iemand wat ek ken. Iemand wat vir haar sal lief wees en iemand wat sal verseker dat sy OK sal wees. Tog was ek skrikkerig. My ma het nooit ‘n prem babatjie gehad nie. Gaan sy OK wees? Gaan sy weet wat om te doen as Lisa dalk ophou asem haal of as sy heeltyd skree? Gaan sy vir haar haar medisyne kan gee? Ek het met al die vrae geworstel, maar moes my hart stil maak, want dit was al wat ek kon doen.

Almal het my voorberei vir die eerste keer wat jy jou baba iewers moet los en dat ek heelpad werk toe gaan huil. En dat dit vreeslik moeilik gaan wees om terug by die werk te wees. Dat ek heeltyd aan haar gaan dink en dat jy elke minuut terug by die werk gaan haat. Ek het vreeslik opgesien na die dag en het myself erg probeer voorberei op hoe ek gaan reageer en of ek sal kan ‘cope’.

Vir my was dit toe nie so nie. Ek het nie heelpad in die kar gehuil nie…ek het eintlik glad nie gehuil nie. Ek het nie heeldag (alhoewel gereeld…maar nie heeltyd nie) aan haar gedink nie, want ek was te besig. Dit was toe nie vir my SO moeilik nie. Alhoewel ek bitter moeg was teen 19h00 die aand, was dit eintlik vir my heel lekker. Ek het dit geniet om weer met my kollegas te wees en dit was vir my lekker om met my skoolkinders te gesels. En skielik kruip die skuldgevoelens in. Is daar iets met my fout? Hoekom voel ek nie soos ander mammas nie? Is ek nie so lief vir Lisa soos al die ander mammas wat heeltyd huil nie?

Al wat vir my aaklig was, was die pompery. Ek het elke sekonde van melk pomp…gehaat! Dis so mors van tyd en dit is so moeilik om ‘n ‘gepaste’ pomp-‘stasie’ te vind. En mens moet heeltyd met ‘n coolerbag sakkie rondloop en mens kan nooit net tee drink in die personeelkamer nie. Ek HAAT pomp. En ek het gereeld een of ander meganiese gedeelte van die pomp by die huis vergeet en dan moes ek met die hand ‘express’. Borsvoed is soveel makliker as die baba aan jou drink…pompery is SO nie vir my nie.

Ek is glad nie seker hoekom ek gedink het dat my ma gaan sukkel nie. Seker maar my eie “insecurities” en “issues”. Maar toe ek na die eerste dag terug by die skool by die huis kom, is Lisa en Ouma besig om boekie te lees. Sy was glo stroopsoet en het maklik geslaap en glo ‘nooit’ gehuil nie. Teen die einde van die week het my ma haar alreeds geleer om om te rol en sy was net ongelooflik. Dit was die eerste stap in my reis om mense met haar te vertrou. Iets wat nie vir my maklik was nie. Ek het vir lank gevoel ek is al een wat vir haar sal kan sorg en al een wat sal weet wat sy nodig het. Maar daar is baie mense daar buite wat weet hoe en jy moet net die regte mense vind en leer om te vertou en te glo. Te glo dat hulle haar net so lief sal hê as ek. Dat hulle haar net so sal stimuleer soos ek. Dat hulle na haar sal omsien soos ek.

Ek het lank met die skuldgevoelens rondgeloop en wonder nogsteeds somtyds hoekom ek nie ‘n tuisblymamma wil wees nie. En ek het nog nie regtig antwoorde op al my vrae gekry nie.

Partykeer, veral as Lisa siek is, wens ek ek kon net by die huis gebly het en na haar gekyk het. Partykeer wanneer dit wild by die werk gaan en ek voel asof ek die onmoontlike regkry, dink ek ook daaraan hoe dit sou wees as ek net ‘n ma was. Maar meestal is dit nie die geval nie. Ek sou verseker nie ‘n goeie tuisblyma wees nie. Ek raak mal om heeldag net ‘ma’ te wees. Ek het net weer die afgelope vakansie besef, dat ek dit nooit sal kan doen nie. Alhoewel ek mal is daaroor om tyd saam met haar te spandeer, raak ek vinniger geiiriteerd met Lisa omdat ek self nie stimuleer word nie. Ek is pootuit teen die tyd wat my man by die huis kom. Ek dink dis baie harder werk om ‘n tuisblyma te wees, as ‘n werkende ma.

Of dit wat ek voel reg is…weet ek werklik nie. En of dit van my ‘n slegte ma maak om so te voel, weet ek ook nie. Maar al wat ek weet…is ek doen wat reg voel vir my en WERK, werk vir ons.