Verlede naweek het ek ‘n groep 16-jarige meisies afgeneem vir ‘n “friendship-shoot”. Hulle was mal en sorgvry. Hulle het gelag en was laf. Hulle was mooi, sonder make-up en hulle was maer. Hulle was opreg en vol lewe…net soos dit hoort. En toe iewers in die middel van die alles, hoor ek dit: “Steek net my maag weg!” “Nee, my arms!” “Ek is te vet!”

In matriek het ek alles geëet wat ek wou, maar ek het elke dag gedans en elke dag geoefen. Ek het nooit gedink aan “carbs” of vette in my kos nie. By my matriekafskeid het die dominee my ma gevra of ek ‘n eetsteurnis het, want ek was SO maer. Borsbene wat uitsteek en my kop het groter gelyk as wat reg is. Tog het ek in ‘n boardshort geswem, want my “bene is HUGE”. Ek was gelukkig met my maag en arms, maar my bene. Nee.

Op Universiteit het ek ver ente klas toe geloop, maar ophou dans. My kop het stelselmatig meer in proporsie gelyk en teen my 4de jaar het ek al 10 kg opgetel. Steeds was ‘n bikini sonder ‘n kortbroek uit en terwyl ek in die spieël kyk, het ek net die foute gesien…ek het veral op my neus en ore gefokus, maar die bobene was steeds ‘n issue.

Toe begin ek werk. Ek was heeltyd besig, maar ek het meer bier gedrink en minder geloop. Binne ‘n jaar in ‘n half was ek op met nog 8kg. Toe ek hoor my sussie trou in Cyprus, het ek dadelik by Oom Leon, met sy pt broek en fluitjie om die nek, se gym gaan draai en hy en een of ander USN pilletjie het my gehelp om 7 van die 8 te verloor. Ek was hartseer oor daai 1 kg. Ek wou so graag weer lyk soos ek op universiteit gelyk het.

En so, deur die jare, het die gewig maar net bly kom. Ek het elke nou en dan ‘n sweetsessie, ‘n Zumbaklas, ‘n Taebo video of ‘n paar situps gedoen en hier en daar ‘n shake of ‘n pilletjie probeer. Maar ek geniet kos en ek hou nie van draf nie. Toe besluit ek dat ek sal wag tot na kinders. Want wat help dit ek kry my lyf reg en dan moet ek weer van voor af begin na die swangerskappe. Dit het goed geklink, maar tog sit ek vandag hier met my jongste al amper 3 en steeds het ek nog niks weer aan my lyf gedoen nie.

Vandag spring hierdie foto op my Facebook memories. Dis 12 jaar gelede in Cyprus op ‘n boot geneem net voor my sussie se troudag. Ek was so kwaad oor daardie 1 kg wat ek nie betyds kon verloor nie, dat ek nie sonder daai rompie wou loop nie. Nou kyk ek daarna ek lag kliphard oor daai EEN kilogram. Ek wens ek kon weer destyds sonder issues in daai mooi blou water spring. Ek wens ek het in matriek al die boardshort verbrand. En voor ek dit weet preek ek vir die 16 jarige meisies.

Jy is mooi! Nes jy is! Jou gewig maak nie van jou mooier nie. Jou gesondheid is belangrik, maar om jou kop te breek oor ‘n kilo hier of ‘n kilo daar is meer van ‘n VERLIES as die gewigsverlies waaroor jy jou so kommer. Dra daai bikini! Swem sonder ‘n kortbroek! Spring sodat jou maer maag wys! Let go! Dis nie ‘n kompetisie nie!

En toe, preek ek sommer vir myself ook. Wie gee werklik om? Wat help die 28 dae se uithonger nou eintlik? Wil ek gewig verloor? Ja! Sal ‘n maerder lyf my help om beter oor myself te voel? Nee! Want toe ek 30 kg ligter was, het ek ook net die foute gesien. So miskien is die skaal nie die probleem nie, maar die kop dalk.

So vanoggend toe ek in die spieël kyk en sien dat my bene uiteindelik nie meer ‘n issue is nie, want my hele lyf het nou bygekom, kan ek net glimlag. Gaan ek die jaar in my swembroek swem? JA! Gaan ek dink aan wat ander dink? JA! Gaan dit my pla? NEE! Want hey…ons is vrouens. Ons sal nooit tevrede wees met ons gewig nie en ons sal altyd worry oor wat ander van ons dink. Maar as ons toelaat dat dit ons van die lewe weghou, is dit die grootste verlies!