As ‘n onderwyser het ek met baie jongmense te doen. En in my jare van skoolgee, het ek al ‘n paar leerders gehad wat gesterf het…of in ‘n ongeluk of selfmoord of aan kanker. Dit was altyd vir my ontstellend en ek raak altyd bitter emosioneel as ek hoor van so ‘n geval. Dit is vir my vreeslik hartseer, want hulle is nog so jonk.

Tydens my kraamverlof is een van my Gr. 11 leerders, Savannah, oorlede. Sy was een van daardie funky, vol-lewe, gryp-die-bul-by-die-horings tipe meisies. Iemand wat altyd vriendelik was en wat altyd dankbaar was en iemand wat altyd haar huiswerk gedoen het en vir haar toetse geleer het, maar tog populêr en vonkig was. Iemand soos wie ek graag eendag sal wil hê, Lisa moet wees.

Haar dood het my skielik meer as gewoonlik getref. Ek kon nie ophou dink hoe dit moet wees om ‘n kind te verloor nie. Dis vreemd…want tydens Lisa se eerste 3 maande het ek baie gedink aan die dood. En ek het baie gedink aan hoe ek sou voel en hoe ek sou optree as sy sou doodgaan (iets wat op ‘n stadium redelik moontlik was). Ek kon nie begryp hoe dit moet wees om iemand wat jy vir 3 maande (en die tyd in jou maag) lief gehad het en vir wie jy alles gegee het, te moet groet nie.

En toe probeer ek myself indink hoe ‘n ma van iemand wat in Gr.11 is, moet voel. En ek kon nie. Dit het my kop letterlik seergemaak om te probeer dink hoe mens eers moontlik begin om met so iets vrede te maak. Al die drome wat ‘n mens vir jou kind het. Al die liefde, al die herinneringe, al die baklei, al die opmaak, al die drukkies, al die oomblikke. Ek het gewonder hoe ‘n mens weer of miskien selfs steeds in God glo as so iets met jou gebeur het. Hoe maak mens vrede? Hoe gaan jy aan met die lewe?

Ek het probeer sin maak van als. En het besef dat nou dat ek self ‘n ma is en self ‘n stukkie van my hart buite my lyf sien rondbeweeg, verstaan ek hierdie moederlike liefde skielik soveel meer. ‘n Liefde wat alles sal opoffer om die geluk en vooruitgang van jou kind te verseker. ‘n Liefde wat wil huil as jou baba siek is of pyn het. ‘n Liefde wat enige iets sal doen om die pyn en lyding van jou kind te verruil vir dié van jou eie. ‘n Onbeskryflike liefde wat mens nie vir enige iemand kan verduidelik nie.

En toe skielik besef ek dat dit is hoe my eie ma oor my voel…en al die jare gevoel het. En ek besef dat dit is hoe God oor ons voel. En dit het my oorweldigend hartseer gemaak. En weereens het ek gehuil…nie vir Savannah nie, maar vir Savannah se ma. En vir my ma wat ek soveel keer teleurgestel het in my lewe. En vir God, wat ek soveel keer op die agtersitplek in my lewe geplaas het.

Net daar het ek ‘n besluit gemaak. Om nie toe te laat dat die klein negatiewe dingetjies die hele lewe onsmaaklik maak nie. Om volheid te lewe in alles wat ek doen. Ek het besluit om seker te maak my verhouding met die Here is wat dit moet wees…dat Hy weer agter die stuur van my kar moet wees. En ek gaan my bes probeer om die al negatiewe woorde wat ek al oor my eie ma gespreek het, te probeer regmaak.

Ek het besef dat die lewe werklik te kort is om oor alles kwaad te raak. Dat ons soveel slegte goed net moet “Let GO!” en dat ons moet positief wees oor alles. Ek het besluit om te lewe. NOU terwyl ek nog fisies LEWE. En ek weet dit klink simpel, maar mens kort elke nou en dan so ‘wake-up call’. Ek weet ek kry dit nie altyd reg nie en ek weet ek gaan nog baie foute maak, maar van daardie dag af…leef ek, want ek wil nie nou al dood wees nie.