Dis vakansie en die kinders hol alweer in die huis rond met ‘n “Mamma, ek is honger” wat soos ‘n alarm bly afgaan al het jy reeds drie keer snooze gedruk. Ek sit in my pajamas wat ek al dra (darem nie aanhoudend nie) vandat ek swanger was met Lisa. Ek bly sê dis tyd om maar die navy en wit kolletjie pakkie te laat gaan, maar nee, hier sit ek nogsteeds in hom. My hare is vasgebind in die wildste bolla op my kop. Ek het al laas maand belowe om ‘n afpraak te maak om bietjie te knip en te kleur, maar ek het vergeet en hier bolla ons maar weer. Die puisie wat my vanoggend gesmeek het om hom te druk, sit en klop nog op my ken. Oral om my lê ‘n magdom skoon wasgoed wat weggepak moet word en al wat ek wil doen is in die bed klim met ‘n boek.

Die son skyn skielik op my spieël en reflekteer ‘n ligkol op my kop. Ek word herinner aan die Wonderlike Vrou praatjie wat ek net verlede maand op Internasionale Vrouedag gegee het. Waar ek vroue toesgespreek het oor hulle vrou wees en dat God se lig altyd by hulle moet sigbaar wees, want ons dra almal eintlik krone op ons koppe. Ek moes diep grawe terwyl ek voorberei het vir die toespraak, want hoe praat mens vir ‘n uur lank oor wat dit beteken om ‘n wonderlike vrou te wees wanneer jy self nie glo dat jy een is nie. Volgens wat ons dink ‘n wonderlike vrou is, in die wêreld se oë, is ek alles behalwe ‘n wonderlike vrou.   

Sien, ek was ‘n regte tomboy as kind. Ek het die hoogste bome geklim en met elke dier wat ek ontmoet  het, ‘n diep gesprek gevoer. Ek het nie met poppe gespeel nie en het vir die eerste keer in graad 11 vir ‘n dansoptrede maskara aangesit. Ek het nog my lewe lank sterk opinies en is glad nie versigtig om teen mans se standpunte op te staan nie. Ek kan nie bak nie en kan net kos maak as ek nie ‘n resep moet volg nie. Ek maak nie tee in ‘n pot nie en het eers van tannie Emsie Schoeman se etiekboeke gehoor toe ek al 30 was. Ek hou daarvan om saam met die mans om die vuur te kuier en dra graag my eie swaar meubels.

 Iemand het my eendag as ‘n grappie “halfman” genoem en dit was asof iets binne my breek. Ek is 100% vrou; volvrou; heeltemalvrou, maar hoekom baklei ek so teen my vroulikheid. Ek het gebid dat God my sal help om my vroulikheid uit te “figure” en Hy het my op ‘n lang pad vol uitdagings gevat om my te wys dat vroulikheid eintlik mooi is. Dat sagte blomrokkies jou nie swak maak nie en dat dit jou eintlik sterker maak as jy voor mense kan huil.

‘n Wonder is iets wat bonatuurliks gebeur. God het Eva op ‘n bonatuurlike manier uit Adam se ribbebeen geskape. Ons is dus, bloot net omdat ons ‘n vrou is, reeds wonderlik. Jy hoef niks te doen om wonderlik te wees nie. Want God het jou op ‘n bonatuurlike manier gemaak. Uniek, mooi en heeltemal sonder fout.  

Vandag daag ek jou uit om nie net wonderlik te wees nie, maar ook om te kies om wonderlik te voel. Of jou hare nou gedoen is en of jy twee dae laas gestort het. Of jy nou net soos ‘n mal heks op jou kinders geskree het en of jy nog nooit ‘n rok gedra het nie. Of jy elke dag lipstiffie aansit en of jy kaalvoet in die kafee stap. Jy is ‘n wonder …. ‘n wonderlike vrou! Net jy kan beheer hoe jy oor die lewe voel. Net jy kan kies hoe jy oor jou lyf, jou vel, jou hare, jou ou pajamas voel. Net jy kan net daar waar jy tussen die wasgoed sit sê: “Ek is ‘n wonderlike vrou.”