Terwyl ek swanger was het ek baie na ander ma’s gekyk en het myself as ‘n ma probeer indink. Gaan ek een van daardie ma’s wees wat soos ‘n helikopter om hulle babas is? Gaan ek een van daardie ma’s wees wat oorbeskermend is? Gaan ek omgee as ander mense my kind sommer net optel? Gaan dit my pla as mense my kind sommer net enige kos voer? Ek het toe al besluit dat ek my baba nie wil op piep nie en dat sy ‘n tawwe, rowwe meisie moet wees. Maar in my kop was ek skrikkerig, want was as dit anders is as ek eers actually ‘n ma is.

Toe Lisa so klein gebore is, het ek in die hospitaal ook weer baie daaraan gedink. Nou, dat haar immuunstelsel vreeslik swak is…nou, dat sy so higienies behandel moet word…nou, dat sy so broos is…nou, dat sy so klein is. Gaan ek nou anders met haar moet wees? Gaan ons haar nou in watte toedraai? En gaan ons haar heeltyd probeer beskerm?

Iets wat ek seker al ‘n miljoen keer gehoor het, is: “Jis, maar julle is rof met haar!” Aan die begin het ek sleg gevoel as mense dit sê. Ek en my man het mekaar later afgevra of ons regtig SO rof met haar is? Aan die begin, het ons nie gedink ons is ROF met haar nie. Ons was net ouers. Dit is asof ons gesien het hoe sterk sy in die hospitaal was en ons het gesien dat sy nie sommer gaan breek nie. En ons was so gewoond aan haar “klein”-heid…wat toe al eintlik vir ons “groot” was. Maar vir ander mense was sy bitter klein en hulle kon nie verstaan  hoe ons haar so gemaklik hanteer nie.

Sy was lig en ons het haar sommer soos ‘n rugbybal (met een hand) vir mekaar aangepass. Ons het haar partykeer sommer so oor die tafel vir mekaar aangepass. As ek nou daaraan dink, verstaan ek 100% hoekom ons “rowwe” ouers is.  Maar sy was ook nie meer ‘n pap baba nie (alhoewel haar gewig kleiner as ‘n normale newborn was). Haar nekkie was al lankal sterk en sy kon al haar kop mooi beheer. En vir ons was sy al regtig groot.

Ek is dankbaar dat ons op die ou ent nie verander het in helikopter ouers nie en dat ons ROWWE ouers is. Want Lisa is soveel sterker as gevolg daarvan. Sy is mal oor sand eet. Mmmm. lekker mamma. Sy val haar self disnis en dan staan sy op en giggel en hardloop weer voort. Sy kap haar kop dat daar ‘n blou kol sit en dan huil sy so vir ‘n sekonde en dan gaan sy maar weer aan. As sy op haar siekste is, lag sy nogsteeds en hol nogsteeds die hele huis vol.

Lisa se gunsteling tyd van die dag is as papa Rough House met haar speel. Sy is mal daaroor om op die bed gegooi (letterlik) te word. Sy lag uit haar maag uit as mens haar onderstebo tuimel of aan haar voete optel. Sy speel so rof met haar speelgoed dat sy hulle sommer vinnig breek. Sy klim en klouter orals en soms weet ek regtig nie hoe sy boop goed kom nie. Ek is so dankbaar vir al die engeltjies wat haar beskerm. Maar Lisa is mal oor haar ‘rowwe’ ouers, want sy is ook rof. Baie rowwer as ons.

Nou die dag toe sê iemand weer iets vir my. Hy het gesien hoe sy op die rugbyveld by die skool agter ‘n bal rondhol, terwyl ek met my cheerleaders praat. Sy woorde het my laat dink. Hy het gesê: “She is so confident. The way she is not scared and just believes that she can do anything. I love your parenting style because it reflects in her.” En daar is dit. Deur sogenaamde ‘rowwe’ ouers te wees, het ons haar meer selfvertroue gegee. Dit het my so trots laat voel. Trots dat ons (alhoewel ons aan die begin getwyfel het of ons die regte ding doen) die regte tipe ouers vir ons baba dogtertjie is. Sy is nie bang nie, sy staan nie terug nie…want sy is die ROFSTE!