Verlede week is ek opsoek na inspirasie. Ek voel so “bleh” en niks tasbaar kom na vore nie. Ek lees Rigters op die oomblik en lees van Deborah wat hierdie sterk vrou was wat besluite gemaak het wat nasies beinvloed het. Ek soek die Deborahs om my of dalk in my en sukkel om haar te vind.

Vrydagmiddag sit ek en Dian op ons weeklikse date terwyl Lisa perdry. Die restaurant is tjoepstil en die kelnerin begin met my gesels. Ons praat oor Dian se krulle en ek hoor dat sy ook ‘n seuntjie het. Sy kyk na Dian en haar glimlag is warm, maar sy knip vinniger haar oë. Haar seuntjie bly in Zimbabwe by haar suster.

Sy moes twee jaar terug namens die familie die besluit maak om haar kind te los om te gaan werk in ‘n ander land sodat sy haar geld kan terugstuur om almal te ondersteun. Sy sê dis dalk beter so, want haar suster is ‘n beter ma as sy. Ek troos haar met sagte woorde, maar sy sê sy is okei. Agter haar brawade skuil daar egter ‘n broosheid en in haar oë sien ek net ‘n goeie ma. Ek vra haar waar die pa van haar kind is en sy vertel my dat hy aan nierversaking dood is toe sy 3 maande swanger was. Hy was die liefde van haar lewe.

My hart is stukkend vir hierdie vrou en ek vra haar of sy in God glo? Sy sê dis net God wat haar sterk en “together” hou. Sy sê elke oggend as die son opkom en die lig pienk is, word sy herinner aan sy beloftes aan haar. En vir nou gee dit haar vrede. Ek vra of ek vir haar kan bid en die trane loop terwyl twee vreemdelinge mekaar in geloof ontmoet.

Ek kyk na Dian toe sy die rekening gaan haal en ek besef weer die voorreg wat dit is om elke dag wakker te kan word en ‘n drukkie te kan kry. Om te sien hoe hy groei en hoe hy sin maak van die wêreld om hom. Ek hou sy hand stywer vas toe hy sy laaste slukkie koeldrank kom vat.

Ek betaal dubbel my rekening en sy huil weer. Ek gee haar ‘n stywe drukkie en vra wat haar naam is.

Haar naam … haar naam is Deborah.