Na my stukkie skryf oor my blou Le creuset koppie het my man vir my ‘n stel van 3 gekoop. Die groene is so vars en mooi vir tee, die rooie perfek vir hot tjôklit en die gele was my vroegoggend koffie vol sonskyn en positiwiteit gelaai.

Dian wou self tee maak en met ‘n hartseer “Sôrrie mamma, sôrrie, regtig sôrrie, mamma” lê daar nou drie stukkies geel en ‘n helse gemors op die kombuisvloer.

En alhoewel elke stukkie sonskyn uit my vloei terwyl ek die dam vol tee opvee, is daar ‘n liefde wat groter is as die kwaad. Ek troos my seuntjie en sê “Toemaar, dit was ‘n ongeluk… dis net ‘n koppie” met my woorde. In my kop klou ek vas aan die laaste bietjie positiwiteit wat nog uit die geel koppie lek soos sy vir oulaas uitasem.

“Ons kan dit regmaak” sê die seuntjiestemmetjie langs my en ek weet ons kan seker, maar sal ‘n ge-Genkem-de Le creuset koppie nog positiewe sonskyn kan huisves?

Alhoewel ek hoë waarde aan my sonskynkoppie geheg het, is dit werklik maar “net” ‘n koppie.
Wanneer ons eie lewens begin breek en uit mekaar val, kom plak God ons stukkies weer met sy towergom aanmekaar. My letsels vertel ‘n storie van “net” ‘n mens vol foute.

Vandag besef ek weer dat almal (selfs die wat jy van hoër waarde ag) se koppies soms breek. Meestal is dit net ‘n kraak, maar party dae is dit in-sy-moer-in oppela vlenters.

Vanaand plant ek ‘n vetplant in my geel “net” ‘n koppie en bid vir sonskyn positiwiteit om steeds my oggende te kom vul vanaf die vensterbank.