Ek speel nie tennis nie. Ek het wel toe ek jonger was. Dit het egter op ‘n ramp uitgeloop toe my geliefde hamster dood is terwyl ek op ‘n tenniskamp vir belowende spelers was. Na hierdie traumatiese verbinding met tennis het ek my tennistekkies vir dansskoene en netbalballe verruil. Tog, is ek die tennisbestuurder van my skool se tweede span en elke Maandag ry ons oor die berg vir ‘n tenniswedstryd.

Elke week pak ek ‘n pakkie merkwerk in om hopelik langs die baan gemerk te kry. Maar elke week daag God op. Onbepland, sonder dat ek dit inisieer en net soos hy altyd by my arriveer in ‘n “TA-DA…hier is ek” oomblik. Snaaks hoe Hy soms vreemde mense gebruik om op vreemde plekke met ons te kom gesels.

Die eerste week was ons by Groenpunt en terwyl ons wag vir almal om klaar te speel, vra een van die seuns my of ek dit geniet om ‘n ma te wees. ‘n Moontlike vinnige antwoord loop uit en verander in ‘n 30 minute gesprek oor geloof en ouerskap. En die beste van alles was dat ek nie die een was wat gebabbel het nie, maar die seun wat my bly uitvra het oor alles. Terug by die skool bedank hy my, want hy sê hy het nie ouers met wie hy kan praat oor sulke goed nie en dat hy nou werklik verstaan hoe geloof in ouerskap en huwelik werk en dat hy nou ook eendag ‘n pa wil wees, maar definitief eers as hy in ‘n huwelik is met iemand wat dieselfde as hy glo. Ek het in die bakkie geklim en die radio was aan. Die liedjie wat gespeel het was: “Aint no mountain high enough”… op 5fm. Jip… daar is dit.

Verlede week is ons by Rondebosch en ek word verwelkom deur ‘n vriendelike warm juffrou wat my sommer in ‘n drukkie omhels. Sy borrel en ek weet eerlik waar nie hoe ons oor geloof begin praat het nie, maar daar gesels ons ‘n hond uit ‘n bos uit terwyl die balle links en regs en links en regs oor die net voor ons beweeg. Iewers begin ons gesels oor ons “insecurities” en skielik spreek sy lewe oor iets in my hart waarmee ek worstel. Sy sê: “Bid net dat God jou intensies sal reghou en dat Hy in beheer is. Want ons kompeteer nie met ander vroue in ons lewe nie, maar ons is susters. Almal met ons eie unieke eienskappe, talente en hartsbegeertes. Solank jy joune in Christus uitleef en jou intensies reg is, sal jou hart en boodskap ook reg oorgedra word.” Ons gesels aan en begin oor kerk en sommige tradisies praat en ek sê weer iets wat haar aanraak. Daar, tussen die nette, het God langs ons kom sit, want waar twee of meer in sy naam is, is Hy. En daar het die Heilige Gees met ons kom werk. Ek het weggestap met ‘n hart wat vol is en ‘n glimlag het skelm oor my gesig gekruip en bly sit terwyl ons op die bus terugry.

Gister sit ek langs die juffrou by Jan van Riebeek. Ons gesels maar weer oor ditjies en datjies en iewers kom dit uit dat haar man ‘n dominee is. Sy is 30 en hy 31 … en BOEM, daar tref my tradisionele vooroordeel my in die gesig. Iewers in my kop het dit vasgehak dat dominees nie jonger as 50 moet wees nie. Dat hulle iewers moet wegkruip tot op mid 40 en dan iewers net begin preek. Simpel hoe mens dink, maar ek moes regtig hard werk om haar as dominee se vrou in te sien op 30. En daar, weereens onverwags kom werk God in my hart. En ons gesels oor kerk en God en hoe hy deur ons as “jeug” (en ek weet ek is al eintlik al oor die draad, maar dis asof my broekspyp vasgehak het hier en ek seker altyd gaan sukkel om dit los te kry, want my hart voel nog soos “jeug”) werk.

Volgende week gaan ons Bishops toe en ek kan skielik nie meer wag nie. Wat gaan God die keer vir my kom sê? Ek is so dankbaar dat kerk deesdae nie net tussen die mure van ‘n ou gebou met ‘n toring plaasvind nie, maar dat kerk oral om en in ons is.

Hoe praat God met jou? Is dit in die kar soggens op pad werk toe? Is dit wanneer jy in die natuur is? Is dit tydens stiltetyd of wanneer jy omring is deur mense? Hoor jy nog Sy stem en sien jy nog Sy hand in jou lewe?

Woensdag het ek gehuil. Nie histeries en dierlik nie. Die trane het net rustig by my wange afgerol. Ek kon nie my emosie pinpoint nie, maar ek kon dit ook nie stop nie.

Ek was moeg … fisies en emosioneel. Dit het vir my gevoel asof ek niks meer het om te gee nie. Ek was op.

Dit was die eerste dag van skool. Dit was rof.

Daar is 3 mense in my lewe wat tans swanger is. Die een met haar eerste baba. Sy kom sit gereeld langs my by die werk en dan wil sy net ‘n drukkie hê of net haar kop op my skouer kom sit. Sy kom vra elke nou en dan of iets wat sy voel “normaal” is en soms soek sy na raad. Wat my die meeste pla is nie dat sy kla oor haar rug of haar seer lyf nie. Ook nie dat sy moeg is en oorweldig voel deur al die emosies waardeur sy gaan nie. Waaroor sy die meeste kla is ma’s. Jip..MAMMAS!

Gister lees ek dié post op ‘n baie groot en populêre mamma groep op Facebook: “Ek is tans swanger met my eerste kind. Ek wil graag weet watter blikmelk is die beste en wat is die verskil tussen verskillende blikke. Help asb.” Ek het gelag en vir my man gesê “watch this space, shame”, want ek kon sommer sien wat kom: “BORS is die beste…vermy alle blikmelk; Similac is die beste; Nee, nooit, Similac het my kind laat opgooi, gebruik liewer nan; Wat !? Nan? Nee…dit bevat te veel…” Die arme ma het ‘n doodnormale vraag gevra en 79 replies later, het sy haar post verwyder. Die “Help, asb” wat sy aan die einde van haar post geskryf het, het toe nie so mooi uitgedraai nie. Shame…rookie error, is wat ek eerste gedink het. Maar toe dink ek weer en toe is ek sommer kwaad.

Mammas is soms aaklig. Ek noem dit die Ma-polisie of MALISIE. Die malisie wil altyd voorsê wat ons dink reg is. Hulle wil altyd beheer neem oor sitasies wat ons nie eens raak nie. Hulle wil altyd beter weet, beter doen, beter wees.

Mens sou dink dat omdat ons, as mammas, self soveel kritiek ervaar het (en steeds doen) oor watter besluit jy ook al neem, dat ons ‘n klein bietjie begrip sal hê vir ander mammas. Dat ons met deernis en op ‘n mooi manier met ons woorde te werk sal gaan. Dat ons moontlik sal probeer om aan ander te doen, wat ons nie aan onsself gedoen wil hê nie.

Maar nee. Ons judge. Die heeltyd. Alles wat ander mammas doen. Ek dink so gereeld: Wat doen daai vrou? Hoe kan sy dit toelaat? Wat eet haar kinders? As sy maar net weet wat kan gebeur as…” En so raak ek sonder om eers iets te sê deel van die Malisie.

Vandag daag ek myself uit en ek daag elke liewe een van julle uit. STOP DIT! Kom ons ondersteun mekaar. Kom ons gee raad uit verhoudings met mekaar en nie op sosiale platforms nie. Kom ons help ASB en val mekaar nie oor alles aan nie. Kom ons raak die Mammahood waarna ons almal strewe. Kom ons probeer om mekaar se besluite te verstaan … al stem ons nie saam of al is dit nie soos jy dit sou dit nie.  Hugo, bel die polisie. Kom haal die MALISIE!

Dis VRYDAG en vandag is ek super dankbaar! Dit reën in die Kaap. En ook nie net ‘n bietjie reën nie … dit reën katte en honde en die paaie is verspoel en ek sit met sopnat hare hier voor die rekenaar.

Gisteraand was my man diens. Dit beteken dat hy by die werk oorslaap en moet rondtes doen. Gister was ook ‘n rowwe dag by die skool. Ons het ‘n inklusiewe werkswinkel gehad wat eers 18:30 klaargemaak het. Lisa was by ‘n maatjie en Dian se dagmoeder het ingestem om hom daar te hou. Toe ek so teen 19:00 met albei kinders by die huis stop kry ek ‘n boodskap van Lisa se skool wat sê hulle het vergeet om ons te laat weet dat dit Vrydag (vandag) boekkarakterdag is. Gelukkig het Lisa ‘n tas vol opdress klere van my sussie se 3 dogtertjies gekry so ek kan rustig wees en weet sy sal darem iets kan aantrek. Ons begin die kosmaakproses, voer die hele dieretuin en pak die bad-slaap-storie aan.

Nadat Lisa en Dian elkeen hulle eie storie wou lees. En nadat albei self hulle eie teddie wou gaan haal, is almal wonderbaarlik teen 20:22 in ons bed aan die slaap. Ek oorweeg om op te staan en die skottelgoed te gaan was, maar raak toe ook aan die slaap. Ek skrik net na 1:00 wakker met die blinding wat met ‘n helse klap deur die wind teen die venster gewaai word. Teen die einste venster wat slegs van buite toegemaak kan word. En toe stort die reën neer. Noag se ark reën. En die venster ruk oop en water stroom by die venster in.

Dian spring regop en sê “Pappa, Pappa, PAPPA!” Lisa word wakker en huil. Die honde blaf en die katte spring van die bed af. En vir ‘n oomblik wil ek ook huil en PAPPA skree. Want hoe op dees aarde gaan ek nou hierdie venster toe kry. Ek kort twee mense … een om van binne te trek en een om van buite te stoot. Nadat almal soort van weer bedaar het en Lisa kliphard vir Dian ‘n “slaap”-liedjie, wat sy self opmaak, sing (wat wonderbaarlik gepaard met my rugkrap werk), probeer ek uitfigure hoe op dees aarde ek die venster-situasie gered gaan kry.

Ek kry toe maar ‘n bol wol (ek was nie bereid om in die storm garage toe te hol vir ‘n tou nie) en span dit oor die kamer vanaf die vensterknip tot by die kamerdeurhandvatsel. Ek gooi ‘n handdoek op die vloer en hoop vir die beste.

Vanoggend net na 4:00 is Dian op en wakker en ons al 3 gaan lê op die bank om TV te kyk totdat die res van die wêreld ook wakker is. En nes ek dink ons gaan almal weer OK wees, wil die klank nie werk nie. Gelukkig het mamma iewers drama gedoen en werk my byklanke en opgemaakte stemme goed genoeg om albei kinders gelukkig te hou tot 6:00. Ek spring deur die stort, want ek kan nie vir 3 dae in ‘n ry dry shampoo nie. Dian steek elke 2 sekondes sy kop by die stortdeur in en glimlag met sy stout ogies vir my, maar ons oorleef die vinnige was-sessie.

Lisa weier om enige van die 100de rokkies (Gouelokkies, Raponsie, Cinderella, heks, en elke ander prinses waarvan ‘n dogtertjie net kan droom) aan te trek en wil boekkarakterdag as ‘n KAT invaar. ‘n KAT! UGH! Ek koop haar uiteindelik om met make-up en sy trek  een of ander pienk, naamlose prinsesrok aan. Nes ek in die reën kar toe hardloop met al die sakke en met Dian wat skree omdat hy dink ek los hom alleen in die huis, kom Lisa uit met ‘n pienk unicorn hoedjie en draakhandskoene by die prinsesrok.

En net daar lag ons … almal heeltemal histeries. Lisa lag omdat ek lag. Dian lag omdat sussie lag. En ons lag en lag en lag. En laai almal in en ry giggelend skool toe. DANKIE VADER DIS VRYDAG!

Gister na my effens morbiede post het een van my vriendinne my gekontak en moed ingepraat. Sy het gevoel dat als te negatief geskryf was en dat daar wel hoop en positiewe goed daarbuite is. Ek het saamgestem, maar ook gevoel dat mens maar soms mismoedig mag wees en soms maar ook negatiwiteit moet uitskryf. Dit het my egter bly pla. En gisteraand bid ek dat God bietjie vandag vir my iets positiefs moet wys.

Na ‘n bitter slegte nag waar Lisa siek wakker geword het en ek steeds van Sondag af met sinus sukkel en almal heeltyd huil en hulle ma nodig het, het ek maar min hoop dat God vandag al vir my die positief uit die dag sal kom haal.

My matrieks skryf Donderdag hulle vraestel, so ek moes by die skool wees om seker te maak alles is reg, gekram en uitgetel. So ek vat my siek lyf en Lisa se lyfie saam skool toe vir ‘n paar lesse en dan al die admin. Ek kry eers 10:45 ‘n doktersafspraak vir Lisa. Ma’s mag mos nie siek word nie, so ek kap maar aan. Terwyl ek aan die dokter verduidelik dat ek ook siek geword het nadat Diantjie siek was, maar dat ons nie nou geld het vir almal om in een maand siek te wees nie, druk hy die koorsmasjientjie teen my kop. 38.9 beepbeep die dingetjie. Lisa het net ‘n verkoue en kry nie eers medisyne nie en maar hy sit my op die bed en ondersoek my. Heeltyd maal dit in my agterkop dat ek nie eintlik hiervoor geld het nie en dat ek hoop hy charge my net vir een konsultasie en nie twee nie.

Hy kry vir my antibiotika, vir Lisa Coryx en ‘n ekstra voorskrif vir haar indien sy dalk slegter raak. En toe ek wil betaal, sê hy net: “Mommy, go get better. I’m not charging you for this.” Ek het gehuil, hom ‘n drukkie gegee en skaam, maar dankbaar uitgestap kar toe.

Dankie Jesus. Dankie vir dadelike antwoorde op gebede. Dankie vir goeie mans. Dankie vir die regte mense op ons pad. Dankie vir die goue randjies om elke dag se donker wolke.

Vandag is my hart swaar. Ek is ongelooflik dankbaar dat klein Amy-Lee gevind is, maar ek is tranerig en swak. So ek kom skryf nou maar hier die hoeke van my donker kamer uit.

‘n Dogtertjie in ons Afrika-kultuur beteken al jare lank soveel seëninge. Maar nou? Nou skielik nie meer nie. Nou is dit amper ‘n “curse” om ‘n dogtertjie te hê. Elke aand bid ek nie net oor Lisa se toekoms nie, maar vir daaglikse beskerming. Dat sy nie gevat word nie, nie verkrag word nie, nie molesteer word nie, nie gemartel word nie, nie vermoor word nie. Ek wil so graag bly wees vir twee van my vriendinne wat dogtertjies verwag, maar ek kan nie wees nie. Want ek is bang.

Ek kyk na Lisa. Sy is 5 en ek voel ek moet haar voorberei op wat om te doen as sy ontvoer word. Sy het al geleer om te baklei en te skree en te skop en te byt as iemand haar wil vat. Maar ek voel ek moet haar ook leer om te glo dat mamma en pappa haar sal vind. En dat sy moet luister wat die “ooms” vir haar sê al verstaan sy nie die taal wat hulle praat of wat hulle besig is om te doen nie.

Aan die ander kant is sy 5. Net VYF. Ek wil haar nie onnodig bang maak nie. Ek wil haar klein hou en haar onskuld behou. Ek wil ‘n dogtertjie hê wat glo dat sy die mag het om die “bad guys” met haar fiets en haar papierswaard te kan vang. Ek wil ‘n dogtertjie hê wat glo in “vliegperdjies” wat die pienk en oranje kleure tussen die wolke maak. Ek wil ‘n dogtertjie hê wat in feëtjies glo en wat “unicorns” en reënboë teken.

Amy-Lee het heelaand by my gespook. Ek kon nie ophou dink wat deur daai klein breintjie moet gaan nie. Ek kon nie help om na Lisa te kyk en te wonder wat ek sou doen nie. Ek en my man het gepraat oor wie ons sal bel as dit met ons moet gebeur. My man is bereid om tronk te gaan, maar hy sal nie rus totdat die “bad guys” weg is nie. Wat is reg in hierdie geval? Skielik is alle normale lyne geblur.

Honderde posts het uitgegaan oor hoekom “ons” net hierdie dogtertjie soek en nie ook alle ander kinders (meestal nie wit) wat ook weg is nie. Dit laat my sleg voel. Want dit maak nie saak wie jy is nie, jy is iemand se kind en almal moet gelyk gesoek en waardig wees.

Miskien is dit omdat wanneer ek na klein Amy-Lee kyk, sien ek vir Lisa. Dit is net soos toe klein Poppie so wreed vermoor is. Ek het Lisa se krulkoppie op die voorblad in Poppie se ogies gesien. Dit gaan nie oor die kleur en waardigheid wat ons daaraan of nie daaraan koppel nie. Dit gaan oor of ons daarmee kan assossieer. Ek laai elke dag vir Lisa by die skool af. Dit kon net sowel ek gewees het. My kind wat weg was. My lewe wat binne ‘n sekonde verander.

My hart bloei vir elke ma en elke familie wat al ooit iemand wreed moes verloor het. Ek kan myself nie indink nie. Ek hoop dat my vertroue in ons polisiemag herstel sal word sodat ek weer kan glo dat hulle elke liewe verlore kind sal opspoor en lewend terugbesorg aan hulle geliefdes. Ek bid vir vernuwing en dat God ons dogters sal beskerm.

God seën Afrika. Nkosi sikelela Afrika!

Daar is op die oomblik ‘n paar van my vriendinne wat swanger is. Sommige van hulle is al lank genoeg in my lewe om te weet dat die ouerskapboeke baie idilies is, maar ‘n paar het werklik nie ‘n clue wat op hulle wag sodra babatjie eers hier is nie. Dit het my bietjie oor die realiteite van ma-wees laat dink en ek skryf hierdie glad nie om enige toekomstige mammas af te skrik nie, maar net om hulle ‘n bietjie voor te berei op die real world. 

Daar is soveel goed wat ek nie in enige boek gelees het nie. Goed wat my laat lag en soms laat huil. Die lys is lank, maar ek deel met julle my top 10 (of 11):

1. Jou kar sal NOOIT ooit weer JOU kar wees nie. Dit is wonderlik om te dink dat jou kinders nie in die kar gaan mag eet of drink nie. Ry maar net vir ‘n week met kinders in die kar (nie eers ver nie, net skool toe en terug) en ons praat weer. Daar is op enige gemiddelde dag ‘n ou sagte Niknak/fling, ‘n pop, ‘n karretjie, ‘n onpaar sokkie, ‘n skoen (die een waarvoor jy al heel week soek), ‘n taai half-gekoude lekkertjie, ‘n McDonalds chip en ‘n paar potlode in my kar. Dan praat ons nie van dit wat onder die karstoeltjie in die diep donker grot wegkruip nie. Daar vind jy vrot halfgehapte vrugte wat in die Woolworths-sappie wat uitgegooi is, lê en groei; die melkbottel met borsmelk wat al amper joghurt is en soms selfs jou huis se ekstra sleutel.
2. Slaap.  Ek wil amper net hier stop en lag. En weer lag. En dan weer lag. Maar omdat van julle nog nie ouers is nie, sal ek maar uitbrei. Jou kind slaap dalk (en ek bid regtig dat dit vir jou so maklik sal wees) van die eerste week af deur. Maar al sleeptrain jy en al co-sleep jy met ‘n bors in jou baba se mond, is slaap nie meer slaap nie. Jy slaap net nie meer nie. Jou baba/kind is soms 5 keer ‘n nag wakker. Myne staan soggens rondom 5:00 op. Dit is normaal om aan die slaap te raak tydens ‘n fliek of selfs tydens jou gunsteling series, want moeg is deesdae net nog ‘n byvoeglike naamwoord wat aan jou naam gekoppel bly. Gelukkig vertel ‘n kollega dat sy die vakansie met haar tieners tot na 10:00 geslaap het, so daar is weer iets om na uit te sien.
3. Jou wasgoed hou nooit op nie. Ek wil amper skree as ek sien dat “oulike” Lisa 4 broeke en 3 tops aangetrek het omdat ek gesê het sy moet warm aantrek. Dit omdat ek weet dat ek dan al 4 en 3 kledingstukke sal moet was. Jou baba sal mors sodra jy iets skoon vir hulle of jou aantrek en jou wasgoedmandjie sal nooit weer op datum kom nie. Die boeke leer jou ook nie dat jy sekere items doodeenvoudig gaan weggooi nie. Dit is soms makliker om dit liewers soos in Frozen te “Let go” as om nog ‘n vlek met die hand te staan en uitvryf.
4. Jy gaan met jou man baklei oor wie die meeste buk … Ja, dis reg…BUK! Want dit gaan voel asof jy die hele dag net goed van die grond af optel. Jy gaan net iets optel, omdraai, dit weggooi en terugkom om te sien daar lê weer iets op die presiese plek waar jy nou-net iets opgetel het. Ek praat nie van ‘n kombers of ‘n hemp nie. Jy sal ‘n hele bakkie Otees wat uitgeval het een vir een optel; die uitgespoegde worsie; die kop van ‘n pop; die miljoene klein knipsels van papiertjies wanneer jou kind leer knip; Lego; Lego; Lego; sokkies; bottels; bakkies;  Lego; tampons wat jou seuntjie uit jou kas uitgegooi het; nat stukke mango; Lego; een-happie-gevatde appels; en nog Lego.
5.  Jy gaan vloek! Ja, selfs die hoogste Christene vloek. Jy gaan jou shit verloor … jou toys gaan dalk lettelik uit die kot kom. Jy gaan daarna bitter skuldig voel en dadelik teruggaan en jou kind (wat jy letterlik wou optel en teen die muur gooi) optel en vashou en sleg voel. Maar jy gaan vloek. Belowe. En dis ok.
6. Jy en jou man gaan meer baklei as wat jy ooit gedink het moontlik is. Jy gaan op ‘n punt in die middel van die nag op hom skree…soos ‘n besetene. Hy gaan probeer om als reg te maak en jy gaan voel asof jy alles doen en hy weer voel asof jy hom nie waardeer nie. Julle gaan nie meer genoeg seks hê nie en julle gaan soms vir weke nie eers soen nie. Julle gaan voel asof julle nooit meer tyd vir mekaar of selfs net op jou eie het nie. Maar dis ok. Dit gaan verby en daar kom ‘n dag waar julle weer lekker sal wees. Solank julle nog tussen al die poefdoeke en borsvoedboobs kan lag, sal alles ok wees.
7. Jy gaan na jou kinders verwys as monsters/etters/demone/wetters/apies/fokkertjies/duiweltjies/ens. en jy gaan hulle nie minder liefhê as gevolg daarvan nie. Jou kinders gaan soms voel soos aliens en jy gaan soms voel asof hulle nie normaal is nie. Mense gaan frons as hulle dit hoor, maar ek belowe dis ook ok. Dié wat reeds ouers kinders het, het net vergeet dat hulle ook eens so gevoel het en dié sonder kinders sal nog daar kom. Jou “engeltjie/liefiekind/skattebol”-kindjie sal weer terugkom en jy het hulle net so lief soos die monstertjies.
8. Speelgoed van hel. Niemand berei jou voor op simpel speelgoed nie. Enige iets wat musiek maak en waarvan mens nie die batterye kan uithaal nie, is hel. Ons noem dit “the gift that keeps on giving”. Ons het so ‘n simpel teddie wat liedjies sing en dit haak op die oomblik vas en hy kan nie afsit nie. Ek het hom al teen die muur gegooi, onder die kussing weggesteek en vanoggend is hierdie teddie al singend in die buitedrom op vuilgoeddag uitgegooi. Niemand berei jou ook voor op die feit dat jy op ‘n stadium uitgedroogde slime uit jou kind se hare sal moet haal nie. Ook nie dat jy sal moet Google hoe nie. Ps. Kookolie en ‘n bietjie geduld doen die trick.
9. Jy gaan nie meer omgee oor kos nie. En Nee, ek bedoel glad nie dat jy nie meer lus gaan wees vir fênsie kos in ‘n lekker restaurant nie. Ek bedoel jy gaan random stuff eet. Soos wat ookal jy van die grond af optel. Ja…glo dit of nie, maar dit gebeur. Jy gaan nie tyd of energie hê om iets vir jouself te maak nie, so jy gaan eet wat jou kinders oorlos. Dit sluit soms vreemde goed in en geen boek het my hierop voorberei nie. Jig.
10. Bo en behalwe al die gagga goed, gee die boeke nie vir jou hierdie stukkie raad nie. Jy gaan jou mense vind en dit gaan amazing wees. Jou mense gaan nes jy deur al die goed op hierdie lys. Hulle verstaan net en hulle kinders is ook soms ettertjies. Dit is die belangrikste ding om te vind op jou ouerskap-reis … jou TRIBE! Hulle sal jou sê as jy belaglik is, sal jou in die middel van die nag met ‘n kostuum help, sal jou nie judge nie en saam met jou lag en huil. Hulle is belangrik. Hulle leer jou dat dit ok is as jy nie ok is nie en dat dit ok is as jy ok is ook.

• Hierdie laaste punt is eintlik deel van my lys, maar indien jy nie kies om te borsvoed nie, is dit nie top 10 nie. Maar as jy borsvoed: Jy gaan soms vergeet dat jou boob nog uit jou hemp hang. Jy gaan soms meer as wat jy kan tel, ‘n kind hê wat aan jou boob is. Op ‘n stadium gaan jy glad nie meer omgee wie jou borste sien nie. Jy gaan die vreemdste goed google en jy gaan selfs vreemder goed probeer doen om dit makliker te maak. Jou boobs gaan pyn en bloei en jy gaan aan die begin 10 keer ‘n dag voel jy wil ophou. Maar jy gaan elke dag oordeel voel … maak nie saak of jy borsvoed of bottelvoed of wat ook al nie. So doen net wat jy voel reg is. En hou net aan.

Laastens, jy gaan ‘n ongelooflike ma wees en hierdie crazy-rollercoaster reis is fantasties. Dit maak ons mens en dit maak ons deel van iets veel groter! Onthou wie jy is, maar gee genoeg ruimte vir jouself om aan te pas by jou nuwe rol as mamma!

As kind het ek in ‘n redelike konserwatiewe, “beskermde” gemeenskap grootgeword. Ons het nie enige Moslems of Hindoes in ons skool gehad nie. Daar was net ‘n paar kleurlinge en slegs een of twee swart kinders in my graadgroep. Al ons vriende het uit sogenaamde “normale” gesinne gekom … met ‘n ma, pa, broer en/of suster. Ons was bewus van “gays” en dit was ‘n area wat vir ons vreemd was. Om ‘n sielkundige te sien was taboe en om ‘n tattoo te kry was sonde. Almal het vleis geëet en dit was onbeskof as iemand met vegatariese wors by ‘n braai opdaag.

Vandag lewe ons in ‘n wêreld waar ons openlik kan praat oor gender en oor die hele spektrum van seksualiteit waar jy jouself kan bevind. Ons gesinne is uitgebrei en gemeng. Ons leer nie net uit boeke van verskillende gelowe nie, maar ons het vriende en kollegas wat anders as jy glo en dink. Ons mag dalk moet Google vir ‘n oulike gepaste gereg as jou vegan/lactose intolerant/gluten-allergic/IBS vriend kom kuier, maar ons snoepie het deesdae selfs vegan-hotdogs. Ons lewe in ‘n ongelooflike tyd waar ons mense wat heeltemal anders as ons is, nie verdra nie, maar heelhartig aanvaar.

Gister terwyl ons huis toe ry, vra Lisa vir my hoekom haar maatjie, Yusrah , nie varkvleis mag eet nie. Die vraag het my vir een of ander rede omkant gevang. Ek het altyd gedink sy gaan hierdie vrae eers vra as sy bietjie ouer is. Dit het die wonderlike geleentheid oopgemaak om verskillende gelowe aan haar op ‘n kinderlike manier te verduidelik. Toe sy sê dat sy bly is dat sy nie ‘n Moslem is nie, want sy hou nogal van varke het ek maar net geglimlag en besluit dat ons maar weer hieroor sal moet praat op ‘n latere stadium.  

So ‘n tydjie terug het Lisa vir die man agter Mr Price se toonbank “Dankie Oom” gesê. Ek was trots op die feit dat sy uit haar eie uit vir die vreemde man dankie sê. Die “oom” het dadelik kliphard gelag en gesê: “Bokkie, hierdie moffie is nie ‘n oom nie, maar liewer ‘n tannie!” Dit het dadelik ‘n gesprek oopgemaak toe ons uit die winkel stap en ek moes veel vroeër as wat ek verwag het verduidelik hoe die oom-tannie ding werk.

Dié vakansie moes ek verduidelik hoekom Janet in ‘n shack saam 6 ander mense bly toe ek ons wonderlike huishulp in die reën by die huis gaan aflaai het. Dit was ongelooflik om te kan verduidelik hoekom ons meer bevoorreg is as gevolg van ons verlede. En hoekom ons ‘n plig het om ander te help en om elke dag dankbaar te wees vir alles wat ons het.

Ek is so dankbaar vir ‘n dogtertjie wat vrae vra. Vrae wat soms vir my moeilik is om te beantwoord, want sommige van ons wêreld se wonders is selfs te moeilik vir my grootmensbrein om heeltemal te snap. Dis ook nogal moeilik om dinge op ‘n vyfjarige se vlak te verduidelik.Maar dit is vir my ongelooflik om haar van vroeg af te kan leer om hierdie dinge sonder vooroordeel te kan leer ken en haar vrae te vra. Ek is ook dankbaar vir haar aktiewe brein wat hierdie dinge raaksien en optel en dat sy WIL weet hoe dinge werk. 

Ek hoop en glo vandag in ‘n nuwe generasie wat grootgemaak word deur mense wat met nuwe oë na die wêreld kyk. Ek bid dat elkeen van ons kinders vrae sal vra wat ons dalk soms ongemaklik maak en ek bid bo alles vir wysheid om dit op die korrekte manier te antwoord en te hanteer. 

Ek weet hierdie wonderlike wêreld bestaan nie orals nie en dat die meerderheid van ons nog sukkel met baie van hierdie eens taboe-konsepte. Maar vandag sê ek dankie. Dankie vir verandering. Dankie vir ‘n blink toekoms. Dankie vir verskille. Dankie dat ons vooroordeel kan leer en ontleer. Dankie vir ‘n tweede kans op menslikheid.  Net DANKIE!