Met die besoekers het ek nog ‘n engelmens ontmoet… Megan van Zellaroo Photography. Soos meeste mammas, was ek super opgewonde oor die dag wat my klein babatjie gebore word en terwyl ek nog swanger was, het ons ‘n “newborn”-fotosessie geboek by Megan. Ek wou so graag hê dat ons troufotograaf ons babatjie ook moet afneem, maar sy was self op kraamverlof so ek moes verder soek. Ek het Megan op die internet gevind en het haar sommer dadelik geboek, want sy bly naby ons en sy het ‘n spesiale aanbod aan die gang gehad.

Die spesiale aanbod was geldig indien mens betaal in Junie. Ek was van plan om op die 15de Junie (wanneer ons betaal word), te betaal. Toe Lisa op die 12de gebore is, was alles deurmekaar. Ek het skoon vergeet dat ek Megan belowe het ek gaan betaal en dat dit die laaste was wat sy van my gehoor het. Aan die einde van Junie (nog in Grootte Schuur) kry ek ‘n boodskap van haar wat net wil herinner dat ek nog moet betaal vir die fotosessie wat vir September geboek is.

Ek het haar laat weet dat ons nie meer ‘n “newborn” sessie gaan benodig nie, want Lisa is nou lankal nie meer newborn nie en dat dinge bietjie deurmekaar is. Megan was net amazing. Sy was so vriendelik en oulik oor als. Sy het gesê ons moet nie worry oor die betaling nie. Sy het voorgestel dat sy hospitaal toe kom om vir Lisa in die incubator af te neem. Grootte Schuur was mos bietjie streng met besoekers en dit was dus nie ‘n opsie nie. Sy het toe gesê dat ek haar net moet laat weet wanneer ons gereed is by die huis en dan kom neem sy steeds mooi foto’s.

Sy het tydens my tyd in die hospitaal omtrent weekliks vir my boodskappe gestuur en moed ingepraat en net gehoor hoe dit gaan. Dit was vir my ongelooflik, hoe ‘n wildvreemde vrou, vir wie ek nog nie eens betaal het nie, so baie vir ons kon omgee. Toe sy hoor dat Lisa die dag besoekers (anders as die familie) kon kry, het sy dadelik gevra of sy kan kom foto’s neem in die hospitaal.

Ek was nie heeltemal seker hoe dit sou werk nie, want Lisa was maar nog klein, maar ek was bereid om te probeer. Megan het daar opgedaag met ‘n kamerasak en ‘n groot warm glimlag en in haar hande was ‘n bos blomme en ‘n piepklein hasie. Die blomme (speldekussings…my tweede gunsteling blom na die protea) was vir my en die hasie vir Konyntjie (Megan het nie geweet dis haar bynaam nie). Ek was stomgeslaan en oorweldig deur die “vreemde” mens se liefde, vriendelikheid en omgee.

Ons het bietjie gesels en sy het my vertel hoe sy al vir 10 jaar sukkel om self ‘n babatjie te hê en hoe sy nou al ophou probeer het. Ek het haar jammer gekry en geseënd gevoel dat ek wel ‘n babatjie kon vashou. En toe het sy haar kamera uitgehaal en net begin foto’s neem. Ons het nie ge-‘pose’ nie…ons was net ons. Besig met wat ons elke dag moes doen…cupfeed, doek omruil, toedraai in ‘n kombersie ens.

Daardie aand het sy vir my foto’s gestuur en ek was stomgeslaan…ek was mal oor hoe sy elke oomblik vasgevang het. Ek was dankbaar dat sy gekom het, want ek is bitter sleg om met ‘n selfoon foto’s te neem en ek bewaar hierdie oomblikke wat sy vasgevang het met haar lens in my hartsalbum. Die hasie wat op die foto’s redelik groot lyk, is nou nog in Lisa se kamer en is eintlik redelik klein…dit pas mooi in die palm van my hand. Ek kyk gereeld na die hasie op die rak en dan na Lisa en staan in bewondering vir hoe ver die Here ons al gebring het.