Klein Dian is versot op die troos van mamma se borste. JIP! Daar is dit. Hy is ‘n boobman! Hy drink nie ‘n dummy nie, hy vat nie bottel nie. Hy wil net sy mamma hê. Ek sukkel nou al vandat hy een jaar oud is om hom gespeen te kry, maar boeta baklei en mamma is bloot net te moeg om elke aand terug te baklei. Ek kon nie wag om weer my EIE borste terug te kry nie en vandag is dit al 2 weke wat hy nie meer aan my drink nie! Twee weke waar ek weer normale klere kan dra, waar ek kan slaap, waar pappa kan opstaan om ‘n bottel water aan te gee. Twee weke van vryheid. Ek het my BOOBS terug!
Snaaks genoeg het hy dieselfde aand as my boekbekendstelling [vir die van julle wat nog nie weet nie; ek is genader deur NB uitgewers se LuxVerbi afdeling om hierdie blog in ‘n boek te omskryf] ophou drink aan my. Ek het my van die boekskryfproses gespeen en moes “let go” van my boekbabatjie en hy moes “let go” van sy boobies. “Letting go” is moeilik. Al die vrese en vrae wat daarmee gepaard gaan. Hy moes sekerlik bang wees of hy op sy eie buite sy gemaksone kan funksioneer. Nes ek bang was dat my boek en my baie “real” uitkyk op skryf en ma-wees gekoop en geniet sal word. Ek was bang dat my broosheid as swakheid gesien sal word en ek was bang vir wat mense uit die boek sou neem.
Om ‘n boek te skryf was nog altyd iets waaroor ek gedroom het. Iets wat ek op my emmerskoplysie gehad het, maar ook iets wat ek half geweet het heeltemal buite my bereik is. Ek hou van skryf. Dit is vir my helend en lekker. As ek nie te veel dink nie, is dit vinnig. Die woorde vloei net uit en my vingers gly oor die sleutels terwyl ek tik. Tog het ek nooit vir ‘n oomblik gedink dat ek ‘n boek binne my het nie. Baie stories wel, maar nie ‘n boek nie.
So hoe voel dit dan om eendag op 35 jarige ouderdom jou eie boek in jou hande vas te hou? Wel, jou hande bewe terwyl jy met hoendervleis oor die buiteblad streel. Jy ruik die bladsye van ‘n nuwe boek … jou nuwe boek … en jy haal diep asem om die reuk vir altyd in jou geheue vas te vang. Jy giggel soos ‘n klein dogtertjie wat ‘n nuwe hondjie kry en jy druk die boek styf tussen jou borste vas. Dan lees jy 3 keer jou naam op die voorblad en dan net voor jy dit neersit, lees jy gou nog een keer jou naam, net om seker te maak dis werklik JOU boek.
Ek is absoluut stom oor die terugvoer en staan in dankbaarheid voor die spieëltafel. Ek voel nog heeltemal oorweldig oor die tydskrifartikel in die Juig, die Kwêla-onderhoud en elke radio onderhoud wat ek al gehad het. Dit is vir my ongelooflik hoe God hierdie proses seën en hoe hy soveel “healing” bring vir my en die lesers van die boek. Dankie aan elke leser! Dankie aan elke brokkie terugvoer! Dankie vir elke foto van jou wat my boek lees! Dankie vir al julle liefde en ondersteuning! Dankie dat julle al van die begin af ons storie lees! TWEE KINDERS LATER … nou ook beskikbaar in ‘n BOEK!
twee kinders later 
Baie geluk. Met boek en nuutverworwe vryheid😉💐
LikeLike
Baie geluk! Ek kan nie wag om dit te lees nie! Waar kan ek dit in die hande kry?
LikeLike
Dankie! Dis by meeste exclusive books, cum boeke en Wordsworth boekwinkels. Xx
LikeLike
Sjoe, geluk met jou wonderlike prestasie! Amanda van Penpunt het sopas ‘n resensie oor jou boek gepos hier op WP.
LikeLike
Dankie! Sou dit nooit gesien het nie. Ek waardeer dit!
LikeLiked by 1 person
hi Charme. i’m a nnicu sister and bought your book to get an inside view of a nnicu mom.
what a stunning book. i wished it was in English so my colleagues could read it, but then realized that even if it was in English, most wouldn’t read and it wouldn’t change the attitude of those that did read it. it confirmed my beliefs that the parents are so neglected and ignored by the nursing staff and thought of as a nuisance. it breaks my heart to see the parents standing there forlorn and lost. i can only attend to so many parents once i’ve dealt with my own patient’s needs and parents. its a very sad state of affairs and to see what has become of nursing standards. and this is in a larney private hospital. i’m about to retire and then want to visit nnicu’s and chat and council parents. sometime the baby has been there 2 mths ventilated and only then when i get to nurse the baby do i realize no one has told the parents that you can’t hear a ventilated baby cry and why. its sad and horrific. all the best with your 2 kids. just loved your book. Barbara
LikeLike
Agh. Thank you so much! Your message is really special to me and means the world. What you say is so true. Thank you for your passion and for being THAT nurse that so many of us desperately need.
LikeLike
Baie baie geluk met jou boek, jy verdien dit uit en uit. Jammer ek sien dit nou eers my ek “save” al jou inskrywings en dan wanneer ek regtig tyd het gaan sit ek lekker agteroor en lees. Weereens BAIE BAIE GELUK
LikeLike