Dis nog nie tyd nie.

Ons Macy-woef raak elke dag ouer. Sy is nou 11 jaar en bietjie oor ‘n maand oud. Boetie Mac (dieselfde familielyn) moes ons presies ‘n maand na sy 11de verjaarsdag groet. Ek het altyd gevoel ek sal weet wanneer dit tyd is om veerarts toe te gaan, maar met Mac het ons te lank gewag. Sy heengaan was ‘n traumatiese gedoente waar ons ‘n 50kg hond op ‘n handdoek deur die huis moes sleep en onwaardig in die kar tel om weer uit te laai en te skarrel tot by die veearts. Ek onthou die geskokte gesiggie van die seuntjie met die nuwe puppie in die wagkamer toe ons met ons amper dood hond by die dokter inskuif. Die dokter het nie eers die hele dosis van die “groen mamba” toegedien nie en ons geliefde Mac was weg.

Net daar het ek besluit dat ek dit nooit aan Macy sal doen nie. Ek het haar belowe dat sy nog met waardigheid self aan ‘n leiband in sal stap en dat sy rustig en sonder paniek haar oorgang sal maak. Oor die afgelope maand raak sy swakker. Sy staan swaar op, stap ‘n paar tree en gaan lê kort-kort om te rus. Sy raak maerder en eet minder. Verlede week het sy heeltemal ophou eet en dit is toe wat ons besef, dis nou maar so.

Met ‘n groot tranedal neem ons gister afskeid van Macy-muis. Ek kanselleer al ons verpligtinge vir die middag en die kinders se emosies wissel van dik uitspoegtrane tot ‘n kalm verstaan van wat aan die gebeur is. Ons borsel haar vir oulaas. Voer vir oulaas lekkergoed. Sê vir oulaas hoe ‘n wonderlike hond sy is en vryf vir oulaas oor haar kop. Ons help haar vir oulaas in die kar en vir oulaas sit ek die leiband om haar nek. In die wagkamer is ‘n tannie wat vra waarvoor ons daar is en ek bars uit in trane, want dis nie maklik om vir oulaas enige iets te doen nie.

By die veearts in, vertel hy my dat sy eintlik net 8 – 10 jaar oud moet word en dat sy eintlik in baie goeie kondisie is. Ek wag vir hom om die finale roep te maak, maar toe hoor ons dat Macy eintlik ‘n Woolworths hond is. Haar ‘best before date’ is dalk 8 – 10 jaar, maar sy is nog heeltemal reg vir nog ‘n tydjie saam met ons. Met ‘n hand vol pille is ons daar uit met ‘n heeltemal kan-nie-meer spring-nie, maar lewendige hond. Dis net nog nie tyd nie.

Vir die afgelope week draai soveel van my gesprekke met vriende oor God se tyd. En ons het soveel vra oor tyd en “hoe lank nog” en “wanneer tog” en “ek kan nie meer wag nie, Here” dat God se tyd moeilik is om te verstaan. Gister het my net weer laat besef dat goed op die regte tyd sal gebeur. Al dink ons ons weet beter en al is ons hoe reg. En dalk moet jy vandag by God hoor dat dit ook nog nie tyd is vir watookal jy by God wag nie. Macy moet oor 6 maande teruggaan om te herevalueer waar ons met haar staan. En tot dan, gaan ons ‘n lewendige hond hê wat ons net gaan liefhê. Wie weet, dalk is dit oor 6 maande tyd. Dalk nog ‘n jaar. Maar God se tyd is altyd die regte tyd. Tot dan, wag ons in vreugde.

Word lekker grys!

Die samelewing is lief daarvoor om vir ons die norm voor te skryf wanneer dit by ouderdom kom. En hoe ouer ek raak, hoe snaakser voel dit vir my dat ons hierdie simpel idees oor ouderdom het. Dit voel ook effens belaglik dat ons hierdie voorskrifte iewers deur die stelsel erf alhoewel ons dit nooit formeel geleer word nie.

Op 12 (volgens restaurante en speelplekke) is jy nie meer kind genoeg nie. Dan mag jy nie meer klim en klouter nie. Jy mag ook nie meer chicken nuggets en smileys bestel nie en jou roomys het nie meer 100s en 1000s nie. Dit suck!

Op 18 is jy veronderstel om klaar te wees met skool. Al is die skoolstelsel simpel en al is dit nie vir elke individu moontlik nie, maar om ouer as 18 te wees en op skool te wees beteken tannies met wenkbroue wat lig en stories oor waar jy tog eendag gaan opeindig.

Op 30 moet jy darem “sekerlik” in ‘n verhouding, verloof of getroud wees en op 40 moet jy klaar wees met kinders, want daarna raak dit “gevaarlik en onverantwoordelik”. Jy koop ‘n anti-age roompie en jou sponsored ads het gereeld iets oor botox of gewigsverlies in.

Op 50 is jy offisieel “oud” alhoewel almal onder 30 jou al as oud sien vanaf jy 35 is. Dan moet jy al darem “gevestig” in jou werk wees en weet waarheen jy op pad is.

Op 55 kry jy die pensionaris menu. Eers voel jy sleg wanneer die kelner vir jou die spyskaart aanbied omdat jou anti-age room en haarkleursel toe nou nie jou ouderdom verbloem nie. Maar na jy oor jou skok kom is dit nogal lekker om goedkoper pryse te betaal vir dieselfde lekker maaltyd.

Op 65 moet jy afgetree het en mag jy nie meer werk nie. Maak nie saak of jy nog ‘n vol funksionerende brein en lyf het nie. Jy moet net so stop en begin brei of hekel en 3 keer ‘n dag langs die see stap.

Op 70 moet jy begin dink aan ouetehuise, want “wie gaan tog na jou kyk”?

Op 80 is jy skielik heeltemal oor die mik en kom kuier die kleinkinders meer gereeld net “vir ingeval”.

Op 90 begin hulle by elke funksie van jou ‘n individuele foto neem sodat hulle nie te ver hoef te grawe vir ‘n begrafnisbriefie nie.

Op 100 word daar ‘n foto in die koerant geplaas, want hel, dan is jy nou werklik stokoud.

Ek word hierdie week 40 en almal bly my vra of ek nou oud voel. Om eerlik te wees voel ek steeds 26 en hoop dat ek altyd jonger van gees as vlees sal voel. Een van my gunsteling aktiwiteite is steeds om so hoog te swaai dat jou maag begin hol voel en 100s en 1000s met ‘n lepel net so uit die potjie te eet.

My 55 jarige vriendin is baie meer aktief as ek en my 85 jarige buurvrou werk nogsteeds by die Spar. Die 80 jarige tweeling wat ek nou die dag afgeneem het, het soveel lewe en oemf en lekkerte in hulle gehad dat ek nie kan wag om eendag te dans op my eie 80ste nie.

Mag jy vandag ‘n veer voel vir wat die norm is in jou ouderdomsgroep. Swem op 60 in jou bikini op Vishoek se strand en huppel saam op die ritme van die nuutste treffer op 70. Trou op 65 as jy wil en drink tee uit die piering saam met jou kleinkind.

Ouderdom is sommer ‘n mensgemaakte ding en ek hoop dat jou lyf jou solank as wat jou hart nog klop, jonk sal laat voel. Deel hierdie met ‘n maatjie wat nog jonk van gees is en lag saam oor al die wonderlike jare vol lekkerkry.

Aerial wat?

Vertroue op iets of iemand buite myself is iets waarmee ek nog altyd sukkel. Ek dink jare se klein (en soms groot) teleurstellings of mense wat my in die steek laat, het veroorsaak dat ek alles net liewer self probeer doen. Ongelukkig is dit onmoontlik om sò al die balle in die lug te hou en kan mens dit nie volhou sonder om iewers bietjie (of heeltemal) uit te brand nie. Iewers moet mens iemand anders vertrou en hierdie jaar het God my bietjie uitgedaag om Hom weer opreg te vertrou. TRUST is so mooi woord, maar vertrou laat my voel dit is ver van trou en dan sit ek weer waar ek was.

Lang storie kort, het ek ‘n gratis Aerial Yoga klas by ‘n vriendin/instrukteur Hannelie Strydom gekry. Ek het gedink ek gaan dit haat, maar dit was verniet so ek kan mos nou nie ‘n gegewe perd so in die bek kyk nie. Ek hou nie van strek nie en stil wees pas nie by my nie. Ek hou nie van die idee van Yoga nie, want ek wil nie “mediteer” nie. Groot is my verbasing toe self, dat ek nou al op les 6 is en dat dit tans die hoogtepunt van my week is. Wat dit basies behels is dat jy jou hele liggaamsgewig (in my geval nogal baie) in ‘n pers silk lappie sit en jy swaai, draai, hang onderstebo en klim en klouter soos in die sirkus.

Die instrukteur kan 100 keer sê “Ek belowe, die lappie sal jou hou. Jy sal nie val nie,” maar jy moet self daai stukkie lap wat aan die dak hang vertrou. Dit klink alles maklik om die lappie om jou heupe te sit en terug te lê, maar dan begin sy onderstebo draai en jy moet hang met jou voete gehaak en met jou hande los. Dis werklik net genade wat die hele storie aanmekaar hou. Na die derde keer van nie “doodgaan” nie, begin jy meer en meer vertrou. Gister het ek met my hele lyf soos ‘n pendulum parallel met die grond gehang (kop ondertoe) en net ‘n stukkie van die lap oor my tone en ‘n ander stukkie aan my skouers. En ek het besef dat ek nou eers die lappie begin vertrou.

Na ‘n hele klomp akrobatiese ruspe-agtige bewegings, lekker lag en nuwe bloukolle eindig elke sessie met ‘n lekker rustige lê in die kokon sessie. Die instrukteur noem dit Shavasana en ek is seker dit het een of ander yoga-mediteer vibe besigheid as oorsprong, maar vir my is dit stilte tyd met God. Vir 10 minute raak ek rustig en vergeet van die gewarboel van buite. En ek hoor bietjie wat God vir my wil sê. Die pers sagte lappie laat my dink aan die Heilige Gees en ek swaai rustig en veilig in my hemelse kokon.

God het my nog nooit, en ek bedoel werklik nooit in die steek gelaat nie. Hy het my nog altyd met sy pers sagte lappie gevang en my lewendig gehou. Soms was die goed wat Hy my laat doen baie uitdagend en moes ek deur blou kolle en kneusplekke kom om dit reg te kry. Maar Sy pers lappie het nog altyd my gewig gedra. Vandag is ek dankbaar vir rusplekkies en stilte tye met God (waar jy dit ookal vind) en ek is dankbaar dat ek weekliks herinner word om net in my pers lappie te vertrou, want “Ek belowe, die lappie sal jou hou. Jy sal nie val nie.” Dalk, net dalk stap jy nog as ‘n skoenlapper daar uit.

Ek bevind myself tans in my WILDE jare. Nie wild soos “kuier tot 4:00 in die oggend”-wild nie; dit was so 20 jaar terug. Ook nie wild soos “toer deur Afrika met klein vlegseltjies in die hare”-wild nie; dit was so 15 jaar terug. Definitief ook nie wild soos “kry ‘n onverwagse prembaba en veg vir jou lewe”-wild nie; dit was 10 jaar terug. Hierdie wild is ook nie die “kry tattoes en knip jou hare kort”-wild nie; dit was so 5 jaar terug. As dit nie wild is nie, hoe wild kan dit dan tans wees?

WILD beteken volgens die Wiktionary woordeboek: 

1. Ongetem. Iets wat nie deur mense mak gemaak kan word nie. 
2. Iets woes, nie kalm nie 
3. Iets met ‘n skerp geur

As kind (eintlik tot op 17) was my droom om ‘n dieretemmer te word. Ek wou vir diere toertjies leer en sou wat gee om wilde diere in die sirkus te kon tem. Vandag wil ek die wildheid van die diere aanskou. Ek wil hulle toelaat om net hulle self te wees. Wild en volmaak. Ek sien nou ‘n leeu en ek dink net WOW! Hoe cool en kreatief God moes wees om hierdie unieke dier te vorm met maanhare wat woes regop staan en met ‘n skurwe tong om die vel van sy prooi te kan afskeur. Niks in my wil hom meer op die kop vryf en hom vra om op ‘n stoeltjie te sit nie. 

Ons het hierdie week ‘n nuwe bobbejaanbabatjie in ons area se trop. Om hom af te neem was ‘n fees. Perfek gevorm, perfekte handjies en hare waar hulle moet wees. ‘n Lelike-mooi skepseltjie wat veronderstel is om wild te wees. Een wat gebore is op die perfekte tyd en een wat nooit moet mak word nie. 

Vir jare lank probeer ek al my eie wildheid tem. Ek skaaf en verander en probeer om my unieke Godgevormde menswees in iemand ander se mensgemaakte boksie te laat pas. Ek worry oor hoe ek lyk en wat ek aantrek. Ek worry oor wat ander mense van my gaan dink en sê. 

Hierdie week is ek herinner daaraan dat God ons wild geskape het. Ongetem vir die wêreld en net mak by Hom. Ons is nie veronderstel om mak te wees en toe te laat dat die wêreld ons met ‘n stukkie vleis lok nie. Hy het ons gemaak om wild en ongetem te bly. ‘n Wilde geur af te gee wat anders en uniek is. Iets wat waardeer word en nie iets wat presies soos iemand anders is nie. 

Wanneer ek aan wild dink, dink ek ook aan die wilde veldblomme van die Namakwaland wat elke jaar net op die regte tyd begin blom. Elke jaar lyk anders en die unieke kleure lok duisende mense na ‘n dorre rooisand wêreld. In Matt 6:28 leer ons dat God die wilde blomme perfek geskape het en dat Hy vir hulle sorg. Soveel meer sorg Hy vir ons. Ons mag wild wees. Ons mag uniek wees. Ons mag anders as die wêreld wees, want dieselfde God wat vir die wilde blomme sorg, is ook die God wat jou liefhet. 

Vandag daag ek weer myself uit om wild te wees. Wees jouself. Embrace jou geite en maak jouself weer mak by die een wat jou geskape het. Luister na Sy stem en lê by Sy voete. Los maar die wêreld se treats en wees weer WILD!

Dis altyd vir my vreeslik interessant hoeveel inspirasie mens langs die sportveld vind. Vandag se netbalwedstryd het nie teleurgestel nie. 

Die een mamma stop in die middel van ons gesprek en spring tot redding toe sy sien hoe een van die graad 2 dogtertjies haar bene in ‘n koeksuster knoop en gaan wys haar waar die toilette by die skool is. Met haar terugkeer spot ons omdat sy seker met haar 3 dogters in die huis al die verskillende knypposisies myle ver kan uitken. En daar raak die paar van ons mammas en een van die juffrouens aan die giggel terwyl ons staaltjies oor knyp deel. 

Ons almal ken die bene toedraai in ‘n opgekrulde vadoek metode. Dit help gewoonlik vir ‘n medium-druk piepie. Maar as dit hoë-druk piepie raak, is daar die letterlike knyp metode. Hiermee moet jy daai lippies/koekie/snuifie/vagina styf met jou hand (vandag gehoor ‘n handsak, beursie of baadjie word ook allerdaags gebruik) vasdruk en soms met twee vingers knyp. Dan vir ‘n in in-die-kar-druk piepie help dit glo om jou knieë teen mekaar te druk of om vorentoe en agtertoe op die sitplek te skuif. Die juffrou sê die bene op en af wikkelmetode help ook glo vir ‘n soortgelyke in-die-klas-druk piepie. 

Die ek-is-nou-by-die-huis-piepie is onder ons klomp as die grootste probleem uitgewys. Dit is nou as jy so lank nie by die toilet was nie en uiteindelik by die huis stop. Dan is dit mos net die dag wat die veiligheidshek se sleutel nie wil draai nie of die deur nie vinnig genoeg wil oop nie. Ons het almal al ons broek in die kar begin losmaak om net betyds by die toilet te kom. Elkeen van ons langs die baan kon erken dat ons al ten minste een (maar meestal meer) die tydsbereking verkeerd gekry het. 

Ons kon almal identifiseer met die verandering in knypvermoë tydens swangerskap en na geboorte en twee kon saam praat oor die effek van ‘n histerektomie op die blaas. Een van die ma’s vertel ons toe dat haar man vir haar Got2Wee sakkies gekoop het toe sy met krukke en ‘n gebreekte voet rugby by die stadion gaan kyk het. Jy sit glo die sakkie (haar woord daarvoor was ‘n “piepie-kondoom” wat baie meer as ‘n gepaste visuele prikkel dien as “sakkie”) sommer net waar jy is tussen jou bene en siedaar. Dit werk soos ‘n nappy en jou piepie verander in kristalle en jy gooi die outjie net in die drom op pad uit. Dit klink soos ‘n great plan vir onder ‘n rokkie indruk, maar my brein sukkel om te sien hoe dit met ‘n jean sal werk. Ek probeer dink of ek dit sal kan doen om so voor/tussen mense skelmpies te LET GO en dink nie Dischem sal my nou al sien vir die vlak van verligting nie. 

Die histeriese ek-kan-nie-ophou-lag-nie piepie gaan gewoonlik gepaard met ‘n klop vrouens wat saam oor iets simpels lag. Jy weet jy moes al gaan piepie het, maar jy wil nie die laaste stukkie van die grappie/storie mis nie en voor jy jouself kry, hang jy aan mekaar en krul jou tone soos jy vooroor buig om net die drukking van jou blaas af te hou. Terwyl ek staan en wonder of ek gou moet toilet toe gaan voordat ons hierdie punt bereik, draai ons gesprek by metodes wat atlete tydens hulle langafstand maraton gebruik om te piepie en ek is weereens dankbaar dat hardloop nie my ding is nie.

Daar staan drie pa’s aan die ander kant van die baan en lag en ek wonder sommer waaroor hulle praat en of hulle ooit oor sulke belaglike goed sal staan en gesels.. Dieselfde mamma wat die hele trant van die storie begin het, eindig ons gesprek af met ‘n tip wat haar dogter op Tiktok gesien het. As jy jou kuit krap, help dit jou blaas om vir ‘n paar minute van jou piepie te vergeet. Volgens haar werk dit definitief, want sy het dit nou die dag in die ry in Checkers probeer en dit het werklik ‘n verskil gemaak. Kyk bietjie uit vir hierdie kuitvrywers of probeer dit self en rapporteer terug. 

Vandag is my wens vir elkeen van julle wat hierdie lees dat jy nooit te laat by die toilet sal uitkom nie; dat daar nie ‘n lang ry is wanneer jy nie meer kan knyp nie; dat jou dungaree en bodysuit maklik sal loskom; dat jy altyd sal weet dat ons almal al in die knyp was en dat dit hierdie ongemaklike goedjies in die lewe is waaroor mens die lekkerste langs die netbalbaan lag. 

Vandag verjaar Lisa. NEGE jaar gelede het hierdie warboel van ‘n storie begin en vandag, soos elke jaar op die 12de Junie, sit ek en dink terug oor al die water wat onder, oor en deur die brug gevloei het. Vandag deel ek graag die 9 goed wat oorgebly het van ons prembaba.

1. Herinneringe

Sal ons ooit die gebieppiep van die masjiene, die oorborrel van emosies of die vrees in mekaar se oë kan vergeet? Ja, dit raak wel minder, maar daar is steeds terugflitse en oomblikke waar elke klein dingetjie weer onthou word. Ek koester elkeen van hierdie oomblikke en kyk terug met ‘n vol hart na elke memory op Facebook.

2. Merkies op haar hak

Ek het altyd gewonder of die merkies op Lisa se hak oor tyd sal verdwyn. Elke oggend se bloedprik vir toetse op daai klein voetjie is steeds sigbaar. Ligweg en ook net as jy daarvoor kyk, maar dit is net ‘n wonderwerk dat ‘n klomp klein merkies op haar voetjies al is wat sy oorhet van haar prempad. Nie een litteken van ‘n operasie, nie een gehoortoestelletjie of bril nie. Net die wit 100’s and 1000’s op haar hak.

3. Ons huwelik

Trauma het ‘n manier om die mense naaste aan jou uitmekaar te trek. Daar was en is steeds tye wat ons mekaar wil verwurg, maar oor die algemeen het ons liefde net gegroei. Ons lag steeds wanneer ons eintlik moet huil en ons terg mekaar elke dag oor die klein goedjies. Hy vat steeds aan my boud terwyl ek kos maak en ons dans nog in die sitkamer as die kinders gaan slaap het.

4. Ouerskapstyl

Ons maak steeds ons kinders in ‘n huis vol liefde groot waar hulle nie in watte toegedraai word nie. Nou die dag toe Lisa met een voet op haar fiets se sitplek en die ander een in die lig soos ‘n ballerina op wiele by die bult afgevlieg kom, het ek my oë toegeknyp en gebid, maar ons kinders klim boom, speel rof en stof af as hulle geval het.

5. Geloof

God se ongelooflike genade en liefde, Jesus se nederige menswees en die Heilige Gees se teenwoordigheid is nog net so (indien nie meer nie) deel van ons lewens. Ek getuig steeds elke dag van die wonderwerke en seëninge wat ons ervaar en is so bly ons kinders het ook ‘n lewende verhouding met die Here.

6. Trots

Ek is seker die TROTSTE ma op aarde. Al doen Lisa net ‘n klein dingetjie reg, wil ek jubel en juig. Dinge kon soveel anders gewees het en ek is so trots op haar groei en op die mens wat sy besig is om te word. Saam met trots kom ook hardkoppigheid en dit het al ons Kriele ook steeds 🙂

7. Meegevoel

Die opregte meegevoel wat ek vir ander ouers wat moeilike swangerskappe/geboortes het, bestuur ‘n groot deel van my lewe. Ek wens almal kan verstaan dat die media en die mooi prentjies wat op sosiale media is, ‘n miljoen trane en deurmekaar huise wegsteek. Ek is ook dankbaar vir die handjie vol mense wat regtig verstaan en mekaar kan ondersteun.

8. My man se trauma

Ek wens ek kon beter vir my man daar wees toe ons deur hierdie trauma moes gaan. Soveel mense het my gehelp en ek het dinge uitgepraat/uitgeskryf/uitgehuil. Hy het egter soos alle mans maar volgens ons samelewing moet, net sterk gestaan en sy vrou ondersteun. Ek wonder of hy ooit regtig sy emosies met iemand gedeel het en ek hoop en bid dat nuwe pappas iemand het om mee te praat oor alles. Om die pa van ‘n prembabatjie te wees is baie traumaties en ek glo en vertrou dat my man se hart 100% sal herstel.

9. Dankbaarheid.

Die dankbaarheid wat ek in my voel elke keer voel wanneer ‘n mamma voltermyn swangerskap deurstap; of wanneer ‘n prembaba vir die eerste keer huis toe gaan; of wanneer ‘n nuwe gesin ondersteuning kry is net ‘n druppel in die emmer vir hoe dankbaar ek is elke keer as ek iemand sien wat dit nie kry nie. Ek is so dankbaar vir gesonde, lewende kinders. Ek is dankbaar vir ‘n ongelooflike ondersteuningsnetwerk. Ek is dankbaar vir wonderwerke en genade. Ek is dankbaar vir 9 jare van mamma wees.

Na my stukkie skryf oor my blou Le creuset koppie het my man vir my ‘n stel van 3 gekoop. Die groene is so vars en mooi vir tee, die rooie perfek vir hot tjôklit en die gele was my vroegoggend koffie vol sonskyn en positiwiteit gelaai.

Dian wou self tee maak en met ‘n hartseer “Sôrrie mamma, sôrrie, regtig sôrrie, mamma” lê daar nou drie stukkies geel en ‘n helse gemors op die kombuisvloer.

En alhoewel elke stukkie sonskyn uit my vloei terwyl ek die dam vol tee opvee, is daar ‘n liefde wat groter is as die kwaad. Ek troos my seuntjie en sê “Toemaar, dit was ‘n ongeluk… dis net ‘n koppie” met my woorde. In my kop klou ek vas aan die laaste bietjie positiwiteit wat nog uit die geel koppie lek soos sy vir oulaas uitasem.

“Ons kan dit regmaak” sê die seuntjiestemmetjie langs my en ek weet ons kan seker, maar sal ‘n ge-Genkem-de Le creuset koppie nog positiewe sonskyn kan huisves?

Alhoewel ek hoë waarde aan my sonskynkoppie geheg het, is dit werklik maar “net” ‘n koppie.
Wanneer ons eie lewens begin breek en uit mekaar val, kom plak God ons stukkies weer met sy towergom aanmekaar. My letsels vertel ‘n storie van “net” ‘n mens vol foute.

Vandag besef ek weer dat almal (selfs die wat jy van hoër waarde ag) se koppies soms breek. Meestal is dit net ‘n kraak, maar party dae is dit in-sy-moer-in oppela vlenters.

Vanaand plant ek ‘n vetplant in my geel “net” ‘n koppie en bid vir sonskyn positiwiteit om steeds my oggende te kom vul vanaf die vensterbank.

Verlede week is ek opsoek na inspirasie. Ek voel so “bleh” en niks tasbaar kom na vore nie. Ek lees Rigters op die oomblik en lees van Deborah wat hierdie sterk vrou was wat besluite gemaak het wat nasies beinvloed het. Ek soek die Deborahs om my of dalk in my en sukkel om haar te vind.

Vrydagmiddag sit ek en Dian op ons weeklikse date terwyl Lisa perdry. Die restaurant is tjoepstil en die kelnerin begin met my gesels. Ons praat oor Dian se krulle en ek hoor dat sy ook ‘n seuntjie het. Sy kyk na Dian en haar glimlag is warm, maar sy knip vinniger haar oë. Haar seuntjie bly in Zimbabwe by haar suster.

Sy moes twee jaar terug namens die familie die besluit maak om haar kind te los om te gaan werk in ‘n ander land sodat sy haar geld kan terugstuur om almal te ondersteun. Sy sê dis dalk beter so, want haar suster is ‘n beter ma as sy. Ek troos haar met sagte woorde, maar sy sê sy is okei. Agter haar brawade skuil daar egter ‘n broosheid en in haar oë sien ek net ‘n goeie ma. Ek vra haar waar die pa van haar kind is en sy vertel my dat hy aan nierversaking dood is toe sy 3 maande swanger was. Hy was die liefde van haar lewe.

My hart is stukkend vir hierdie vrou en ek vra haar of sy in God glo? Sy sê dis net God wat haar sterk en “together” hou. Sy sê elke oggend as die son opkom en die lig pienk is, word sy herinner aan sy beloftes aan haar. En vir nou gee dit haar vrede. Ek vra of ek vir haar kan bid en die trane loop terwyl twee vreemdelinge mekaar in geloof ontmoet.

Ek kyk na Dian toe sy die rekening gaan haal en ek besef weer die voorreg wat dit is om elke dag wakker te kan word en ‘n drukkie te kan kry. Om te sien hoe hy groei en hoe hy sin maak van die wêreld om hom. Ek hou sy hand stywer vas toe hy sy laaste slukkie koeldrank kom vat.

Ek betaal dubbel my rekening en sy huil weer. Ek gee haar ‘n stywe drukkie en vra wat haar naam is.

Haar naam … haar naam is Deborah.

Dis vakansie en die kinders hol alweer in die huis rond met ‘n “Mamma, ek is honger” wat soos ‘n alarm bly afgaan al het jy reeds drie keer snooze gedruk. Ek sit in my pajamas wat ek al dra (darem nie aanhoudend nie) vandat ek swanger was met Lisa. Ek bly sê dis tyd om maar die navy en wit kolletjie pakkie te laat gaan, maar nee, hier sit ek nogsteeds in hom. My hare is vasgebind in die wildste bolla op my kop. Ek het al laas maand belowe om ‘n afpraak te maak om bietjie te knip en te kleur, maar ek het vergeet en hier bolla ons maar weer. Die puisie wat my vanoggend gesmeek het om hom te druk, sit en klop nog op my ken. Oral om my lê ‘n magdom skoon wasgoed wat weggepak moet word en al wat ek wil doen is in die bed klim met ‘n boek.

Die son skyn skielik op my spieël en reflekteer ‘n ligkol op my kop. Ek word herinner aan die Wonderlike Vrou praatjie wat ek net verlede maand op Internasionale Vrouedag gegee het. Waar ek vroue toesgespreek het oor hulle vrou wees en dat God se lig altyd by hulle moet sigbaar wees, want ons dra almal eintlik krone op ons koppe. Ek moes diep grawe terwyl ek voorberei het vir die toespraak, want hoe praat mens vir ‘n uur lank oor wat dit beteken om ‘n wonderlike vrou te wees wanneer jy self nie glo dat jy een is nie. Volgens wat ons dink ‘n wonderlike vrou is, in die wêreld se oë, is ek alles behalwe ‘n wonderlike vrou.   

Sien, ek was ‘n regte tomboy as kind. Ek het die hoogste bome geklim en met elke dier wat ek ontmoet  het, ‘n diep gesprek gevoer. Ek het nie met poppe gespeel nie en het vir die eerste keer in graad 11 vir ‘n dansoptrede maskara aangesit. Ek het nog my lewe lank sterk opinies en is glad nie versigtig om teen mans se standpunte op te staan nie. Ek kan nie bak nie en kan net kos maak as ek nie ‘n resep moet volg nie. Ek maak nie tee in ‘n pot nie en het eers van tannie Emsie Schoeman se etiekboeke gehoor toe ek al 30 was. Ek hou daarvan om saam met die mans om die vuur te kuier en dra graag my eie swaar meubels.

 Iemand het my eendag as ‘n grappie “halfman” genoem en dit was asof iets binne my breek. Ek is 100% vrou; volvrou; heeltemalvrou, maar hoekom baklei ek so teen my vroulikheid. Ek het gebid dat God my sal help om my vroulikheid uit te “figure” en Hy het my op ‘n lang pad vol uitdagings gevat om my te wys dat vroulikheid eintlik mooi is. Dat sagte blomrokkies jou nie swak maak nie en dat dit jou eintlik sterker maak as jy voor mense kan huil.

‘n Wonder is iets wat bonatuurliks gebeur. God het Eva op ‘n bonatuurlike manier uit Adam se ribbebeen geskape. Ons is dus, bloot net omdat ons ‘n vrou is, reeds wonderlik. Jy hoef niks te doen om wonderlik te wees nie. Want God het jou op ‘n bonatuurlike manier gemaak. Uniek, mooi en heeltemal sonder fout.  

Vandag daag ek jou uit om nie net wonderlik te wees nie, maar ook om te kies om wonderlik te voel. Of jou hare nou gedoen is en of jy twee dae laas gestort het. Of jy nou net soos ‘n mal heks op jou kinders geskree het en of jy nog nooit ‘n rok gedra het nie. Of jy elke dag lipstiffie aansit en of jy kaalvoet in die kafee stap. Jy is ‘n wonder …. ‘n wonderlike vrou! Net jy kan beheer hoe jy oor die lewe voel. Net jy kan kies hoe jy oor jou lyf, jou vel, jou hare, jou ou pajamas voel. Net jy kan net daar waar jy tussen die wasgoed sit sê: “Ek is ‘n wonderlike vrou.”