Ons lewe word deesdae oorweldig deur #dit en #dat. Wie sou nou ooit gedink het dat ‘n knoppie op die rekenaar wat soos ‘n blokkie op ‘n geweefde piekniekkombersie lyk, nou ooit soveel aandag kon kry. Sommige #’s is bitter irriterend en ander #’s het die mag om die wêreld te raak en om dinge te verbeter.

Saterdag was ek deel van ‘n ongelooflike oggend gereël deur Cape Town Embrace. Snaaks hoe mens soms randomly deel word van iets wat jou lewe op ‘n baie groter vlak inspireer. Ek het nie ‘n idee gehad wat Cape Town Embrace is nie en nog minder geweet wat hulle doen. Wel…hier is ‘n kort opsomming:

Cape Town Embrace is ‘n organisasie wat passievol is oor mammas en babatjies. Hulle fokus veral op die ondersteuning van swanger ma’s en op die eerste 1000 dae van babas se lewens. Hulle glo dat elke babatjie belangrik is en fokus op breinontwikkeling en stimulering asook die algehele welstand van beide ma en baba. Hulle werk in gemeenskappe waar nood is en maak seker dat hulle vir soveel moontlike mammas leergeleenthede en ondersteuning bied. Daar is baie oulike veldtogte en projekte waarin hulle betrokke is en hulle maak ‘n sigbare verskil vir baie families.

Ek is deur ‘n vriend op Facebook met Julie Mentor van Cape Town Embrace in kontak  gesit. Hulle het ‘n Storie-vertel-oggend gehad waar ma’s van regoor Kaapstad (van Simonstad tot Delft tot Weskus tot Strand) uit verskillende agtergronde met mekaar gesels oor hulle pad na ma-wees. Wat ‘n verrykende oggend! My oë is oopgemaak vir die seer wat soveel ma’s ervaar, maar my oë is ook oopgemaak vir ma’s se harte. Harte wat sag is (ten spyte van harde lewens), harte wat oop is vir verandering (ten spyte van vrees), harte wat mede-mammas sien, hoor en verstaan (ten spyte van verskille) en harte wat mekaar lief het sonder oordeel. 

Die oggend is deur Lisa Cohen gefassiliteer en wat ‘n fantastiese hart het sy nie vir mense nie. Sy het die stories met grasie gelei en die gehoor met praktiese oefeninge laat fokus op die luister en inneem van wat vertel word. Ma’s het hulle diverse stories vertel en snaaks genoeg het al die stories diesefde boodskap oorgedra: Ons is almal maar net ma’s en dit maak nie saak waar ons vandaan kom nie of hoe ons daar gekom het nie… ons maak ‘n verskil in die lewens van ons kinders. Ma’s se stories oor aanneming, aborsie, dood, molestering, swangeskapkomplikasies en vrugbaarheid het die hartsnare geroer en trane het die seerplekke in baie harte heel gemaak.

Die oggend is afgesluit met die aansteek van sparklers, want die vonkies verteenwoordig die breinvonkies wat in jou baba se brein gebeur. Hoe hulle leer en hoe hulle breine ontwikkel word. Ons het saam gestaan en ons klein liggies het skielik saam helder geskyn. Deur ons sparklers aan te steek het ons ‘n belofte gemaak om nie net ons eie baba’s se lewens as belangrik te ag nie, maar ook al die ander babatjies wat nie dieselfde geleenthede as ons baba’s kry nie.

As mammas het ons almal ‘n rol in die grootmaak van ons Afrika-kinders. Word deel van die gees van Ubuntu en maak jou hart oop vir mense wat minder as jy het. In plaas van oordeel (omdat jy nie verstaan nie) oor besluite wat mense neem, kom ons ondersteun liewer en miskien word jou hart ook aangeraak. Myne is vir altyd verander. #EmbraceTheSpark. 

Een van die goed wat baie ouers moeilik vind, is dit kinderpartytjies. Dis ‘n dilemma, want aan die een kant wil jy jou baba se verjaarsdag vier met ‘n groot, duur partytjie, maar aan die anderkant weet jy dat jou baba te klein is om enige iets daarvan te waardeer of te onthou. Ons was so opgewonde dat Lisa tot by ‘n jaar gekom het, dat ons ‘n partytjie MOES hou.

En so, na die Vrydag se besoek aan die hospitale, het ons die Saterdag Lisa se 1ste partytjie gehad. Ek was opgewonde en tog was ek ietwat senuweeagtig. Hoekom, weet ek nie heeltemal nie. Dit was asof ek weereens die druk wat die wêreld op ons plaas om ‘perfekte’ mammas te wees en ‘perfekte’ partytjies te hou (wat op Pinterest gesit kan word) gevoel het. Die ‘ideale’ partytjie op ‘n helse budget. ‘n Partytjie met ‘n gehuurde fotograaf en ‘n mooi venue en duur speelgoed en party-packs wat self die koningin van Engeland sal laat glimlag. Waarvoor ons dit aan onsself doen, weet Vader alleen.

Maar Lisa het ‘n partytjie gehad. Op Pinterest kon dit verseker nie gaan nie (al het ek probeer), maar dit was tog spesiaal. Ons het geen gehuurde enige iets gehad nie en het verseker nie enige toekennings vir uitmuntendheid gewen nie.Ons het pannekoeke gebak (want ons kon nie veel meer bekostig nie) en al die mense wat vir ons spesiaal is was daar. Die tema was Twinkle Twinkle Little Star, want dit was presies wat Lisa vir ons was. ‘n Klein sterretjie. ‘n Uitblinkertjie. ‘n Stukkie hemel op aarde.

Lisa het vreeslik baie geskenke gekry. Klere wat nou eers begin pas, ‘n houtperdjie van oupa Gido, opvoedkundige speelgoed, poppe en boekies. Ons het nie ‘n “Cake smash shoot gehad nie, maar sy het darem ook vir die eerste keer in haar lewe ‘n kolwyntjie geëet en dit vreeslik geniet. Dit was ‘n dag vol dankbaarheid en ‘n dag vol geluk.

Na al die mense weg is, het my pa vir ons familiefoto’s in die parkie gaan neem. Daardie aand om 20h00 het ek en my man na mekaar geloer en ek het gewonder of hy ook dink waaraan ek dink. Of hy ook dink hoeveel anders die jaar se aand verloop. Of hy ook nogsteeds die vrees en trauma van daardie aand onthou. Of hy ook twyfel oor ‘n volgende baba. Of hy ook nie kan glo dat ons ou poppie al ‘n jaar is nie.

Hierdie jaar wou ek ook partytjie hou en het reeds (in Januarie al…want dis mos hoe ‘n ma se kop werk) op ‘n Tutus en Ties tema besluit. Ek het alreeds begin om ‘n uitnodiging te maak toe ek en my man een aand bietjie gesels. Ons besef toe dat die lewe nie net oor partytjies gaan nie. Dat ons nie elke jaar ‘n partytjie HOEF te hê nie. Dat dit onnodig is om elke jaar ‘n klomp geld uit te gee en druk op onsself te sit vir ‘n dag wat op soveel maniere gevier kan word. So hierdie jaar gaan ons 3 rustig op Lisa se verjaarsdag piekniek hou. Dalk gaan ons volgende jaar vir die naweek van Lisa se verjaarsdag ‘n bietjie weg. Want partytjies is net een manier om fees te vier. Maar wie weet, miskien hou ons volgende jaar dalk liewer weer partytjie.

‘n Jaar is ‘n lang tyd…365 dae, 52 weke, 12 maande 8760 uur, 525600 minute en 3153600 sekondes (volgens Google 🙂 ) om spesifiek te wees. Ons is mal daaroor om JARE te vier…ons het Verjaarsdae, Nuwe jaar en Anniversaries. ‘n Jaar is ‘n soort mylpaal. Dit is asof jy ‘n ekstra goue sterretjie kry as jy ‘n JAAR behaal het.

Wel, gister was my Blogiversary…1 JAAR vandat ek met dié blog begin het. 365 dae! Flippit, maar dit klink soos ‘n lang tyd. Hoekom voel ‘n jaar dan soms nie so lank nie? Dit voel soos net nou die dag wat ek begin tik het en met bewende hande en ‘n hart wat uit my borskas hop ‘n Facebook status getik het…en my hart vir almal uitgespoel het.

My oorspronklike plan met die blog was dat ek Lisa se storie kronologies sou vertel totdat sy ‘n jaar oud is. En toe (somehow) het ek afgedwaal (seker maar die rebel in my) en sommer in die teenwoordige tyd geskryf en nou word Lisa oor ‘n maand en ‘n half TWEE en ek het nog nie eers oor haar eerste verjaarsdag vertel nie.

Lisa se verjaarsdag was vir my ‘n BIG DEAL! Ek was regtig soos ‘n kat wat vir ‘n week in ‘n boks toegemaak was…ek was emosioneel…omdat ek nie kon glo dat my babatjie, wat ons vir lank gedink het nie verby ‘n maand sou lewe nie, ‘n jaar oud is. Ek was opgewonde…omdat dit ‘n geleentheid was om te vier. Om met die mense wat vir ons lief is en om gee, te kuier. Ek was trots op klein Lisa wat so oulik geraak het en wat so baie liefde vir ons gee. Ek het soveel verskillende emosies ervaar, maar my hart was verlig en bly. EEN JAAR…en sy is nog lewendig en sy doen goed. SJOE…wel gedaan!

Op die Vrydag van haar verjaarsdag het ons ‘n High Risk afspraak by die dokters gehad. Ek en Francois het albei afgevat en toe sommer besluit ons maak hierdie dag spesiaal.  ‘n Goeie vriendin van my het vir ons 2 koeke gebak en ons het die eerste koek saamgevat na 2Mil hospitaal toe. Dis hier waar ons vir meer as ‘n maand was. Waar ons gehuil het, waar ons gesukkel het, waar ons bang was, waar ons opgewonde was. Hier waar die verpleegsters my so mooi ondersteun het. Hier waar Lisa van 1kg na 1.8kg gegroei het. Gram vir gram. En ons het saam met die arbeidsterapeut, fisioterapeut en pediaters Lisa se lewe gevier. Haar mylpale en die feit dat sy amper kon loop het ons opgewonde gemaak en my hart was warm van dankbaarheid en genade.

Van daar is ons met die tweede koek vir die eerste keer terug na Grootte Schuur. Ek het gedink ek was gereed. Dit is tog nie meer ‘n plek waaroor ek moet stres of waarvoor ek bang hoef te wees nie. Ons kom mos nou hierheen met ‘n oulike, gesonde babatjie. Maar tog, het ek gevoel hoe my spiere saamtrek toe ons in die parkeerarea stop. Dit was asof my gees geruk het soos ek deur die deure van die NICU stap. Die gebeep van die masjiene en die onvergeetlike reuk van die handsanitiser het my onmiddellik weer teruggesit. Dit was vreemd. Ek het sommer dadelik trane in my oë gekry…daardie trane wat net so skielik inskiet (net wanneer jy dink jy nie gaan huil nie).

Dit was wondelik om die verpleegsters en pediaters wat Lisa se lewe gered het weer te sien. Ons het saam gelag en gesels oor Lisa se vordering en hulle kon nie glo dat sy so goed doen nie. Ek het na al die ander mammas met hulle klein babatjies gekyk. In hulle oë kon ek twee dinge sien: VREES en AFGUNS. Ek wou na elkeen gaan en vir hulle ‘n groot drukkie gee. Een wat sê: “Ek verstaan en dit gaan ok wees.” Ek wou aan hulle verduidelik dat dit ok is om na my ‘vet’, ‘groot’ baba te kyk en kwaad te wees. Ek wou wegkom. Ek wou my GROOT kind wegvat uit hierdie plekkie. Ek wou dit nie vir die mammas nog moeiliker maak nie. Maar toe sien die dokter my hart raak. En sy vat vir Lisa en stap by die een kamer in en vertel haar storie vir die mammas. En daar verander hulle harde, kwaai oë in sagte, hoopvolle oë. En my verwilde hart raak weer rustig en ek glimlag vir hulle…so ‘n dom glimlag, want woorde het ek nie.

Toe ek daar uitstap, besef ek opnuut weer dat ek soveel het om voor dankbaar te wees. Dat ek elkeen van die 3153600 sekondes van die jaar dankbaar moet wees. Want ons dien ‘n God van wonderwerke. En toe ek in die kar klim bid ek vir elkeen van die dokters en vir elke babatjie en hulle mammas, want ek weet dat dit gebed en genade was wat ons deur dié jaar gekry het.

Daar is iets anders wat in ‘n man gebeur die dag wat hy ‘n pa word. Dit is asof die wêreld ewe skielik net verander. Daar is skielik hierdie ekstra verantwoordelikheid wat hulle  laat dieper dink oor allerdaagse dinge. Dinge soos ‘spaar’ vir die toekoms raak sommer oornag ‘n groter fokus. Goed soos ‘sekuriteit’ raak ‘n prioriteit en ek lag elke keer as my man nou nêrens sonder sy knipmes (Afrikaanse boerseun se vorm van beskerming) in sy sak gaan nie. Die 27 jarige-seuntjie met wie jy getrou het verander oornag in ‘n MAN!

Vandag is ons huweliksherdenking en ek het sommer gevoel dat ons nie genoeg oor ons mans as ‘n pa’s praat nie. Ek is effens ouer as my man en het altyd gewonder of hy ‘reg’ is vir kinders. Ek was al ‘reg’ vandat ek 24 jaar oud is. Toe het ek al geweet dat ek eendag ‘n ma wil wees en ek was broois as my maatjies oor hulle babatjies koer. Maar met mans weet mens mos maar nooit regtig nie (of met my man altans). Was hy lank genoeg ‘jonk’? Is hy bereid om al die vryheid van kindloos wees, op te gee? Gaan hy ok wees met die minder slaap en die vroeg oggende (hy is ‘n laatslaper)?

My man het verander van iemand vir wie ek lief is, in iemand wat my absolute HERO is! Hy het hierdie hele pa-ding net aangetrek en gehardloop daarmee. Hy het my eerstens verras met die manier waarop hy reageer het toe ons uitvind Lisa gaan ‘n dogtertjie en nie ‘n seuntjie wees nie. Hy het gesê hy wou nog altyd ‘n dogtertjie gehad het en hy was meer opgewonde as ek oor die idee. En wat ‘n ongelooflike dogtertjie pa is hy nie. Ek het hom altyd gesien as meer van ‘n seuntjie pa…iemand wat saam met sy seuntjies in die tuin rugby speel of visvang by die dam. Maar hy is ongelooflik met Lisa. (alhoewel haar eerste speelding wel n rugbybal was)

Vir iemand wat nie sussies het nie en ook glad nie regtig in mode of klere of kleure belangstel nie, het hy haar aan die begin soos ‘n nar aangetrek. Klere met kleure wat of te veel bymekaar pas of met heeltemal uiteenspattende moetiewe. Maar ‘n jaar later, trek hy haar met soveel selfvertroue aan en ek was so trots toe ek nou die aand laat moes werk en ek sien dat hy haar in ‘n grys hempie met ‘n wit en grys broekie aangetrek het. Haar hare het hy self in ‘n poniestert bymekaargeskraap en sy het gelyk asof ek haar self aangetrek het.

Ek dink ons gee veels te min krediet aan ons mans. Soms voel ek asof net ek weet wat om te doen en dat net ek vir Lisa kan help, maar dan kom ek  egter met ‘n skok agter dat EK nie alleen belangrik is nie. Ek mag dalk haar geborsvoed het, en ek mag haar dalk in my maag laat groei het, en ek mag dalk die een wees by wie sy getroos wil word, maar sonder Pappa is sy nie gelukkig nie.

My man was vir 7 weke weg vir werk en Lisa het bitter min in daardie tyd regtig uit haar maag uit gelag. Dit was asof sy hartseer was dat hy nie by die huis is nie. Sy het 2 aande in haar slaap gesnik…iets wat sy nog nooit gedoen het nie. Asof sy selfs in haar drome na hom verlang het. Alhoewel al haar ander behoeftes vervul was, kon ek nie haar PA wees nie. Net hy kan daardie rol vervul.

Pappas speel rowwer, hulle kielie lekkerder, hulle gooi die bal beter, hulle laat vlieg my hoër, hulle vang my makliker as ek van hoog af spring, hulle mors meer, hulle gee lekkerder soene, hulle is net soveel anders as mammas. My man was net ‘n dag by die huis en sy het kliphard uit haar maag uit gelag toe hy haar kielie. Sy was gelukkig omdat hy by die huis was en sy wou die heeltyd net by hom wees.

As my man na Lisa kyk, kyk hy met sagte oë propvol liefde. Dit is dieselfde kyk waarmee hy altyd na my kyk. ‘n Diep liefde wat nie beskryf kan word nie. ‘n Kyk wat sê: “Ek is hier vir jou…ALTYD en ek sal baklei vir jou…ENIGE TYD en ek sal jou koester…VIR EWIG. En daarvoor kan ek nie genoeg dankie sê nie.

Daar is deesdae so ongelooflik baie groepies vir mammas oral op die net. Jy het groepies vir mammas in dieselfde area, groepies vir mammas in dieselfde jaar, groepies vir mammas wat borsvoed, groepies vir mammas wat nie borsvoed nie, groepies vir mammas wat goed wil verkoop en groepies vir mammas wat goed wil koop. Daar is werklik groepies vir elke tiepe ma.

Dit is soms vir my ongelooflik hoe onbeskof en lelik ma’s op van hierdie groepies kan raak. Dit maak my regtig hartseer wanneer ‘n ma ‘n opregte vraag het en mense val haar aan oor hulle eie persoonlike opinies of geloofsoortuigings. Dit is asof die ma’s vir ‘n oomblik heeltemal vergeet dat daar ‘n mede-mamma met gevoelens en vrese en swakhede en ‘n hart aan die ander kant van die rekenaarskerm sit.

Dan kry mens ook Watsapp groepies tussen vriende. Dis selfs nog erger, want hier voel baie mammas dat hulle deur hulle vriende veroordeel word en dit raak soms baie persoonlik. Ek self, het al soveel keer per ongeluk te sterk oorgekom wanneer iemand iets vra. Dan voel ek so sleg, want ek het iets gesê sonder om te dink of ek het te sensitief oorreageer. Deesdae probeer ek regtig hard om meer te ondersteun en net liefde, simpatie en empatie vir mammas te hê. (Ek is verseker nog nie daar nie, maar het darem ten minste ‘n kognitiewe beweging in die regte rigting gemaak.)

Gelukkig is dit nie  net negatief nie, want soveel keer sal ek mooi goed op hierdie mamma-netwerke sien. Waar ma’s wat mekaar nie van ‘n kant af ken nie, saam staan om ‘n goeie doel te ondersteun. Of waar ma’s ander ma’s op ‘n mooi manier ondersteun of help. Mammas wat hulle mede-mammamense lief het bloot net omdat hulle mede-mammamense is…dis al.

Met Lisa, het ek by ‘n paar groepe aangesluit. En ek het gelukkig (en hiervoor is ek super dankbaar as ek na van my ander mamma-maatjies luister) net positiewe ervarings gehad. Ek het die coolste mense ontmoet en dit was ongelooflik om net partykeer met iemand te “click”. Iemand wat soos jy dink en soos jy kind grootmaak. En wanneer dit gebeur is dit asof daar ‘n wolk wegskuif en die son helder begin skyn, want ewe skielik voel jy nie soos ‘n dom ma wat alweer iets oor ‘n poefdoek of ‘n rash of ‘n siekte of ‘n growth spur vra nie.

Ek is MAL oor mammas wat mekaar ondersteun. Ek glo dat ma’s so ‘n ongelooflike krag het as ons saamstaan. As ons verby mekaar se verskille kan kyk…verby mekaar se leefstylkeuses…verby mekaar se agtergronde, glo ek dat ons groot dinge kan bereik.

Ek ‘challenge’ vandag al my mamma-maatjies: Sien vandag ‘n ander mamma raak. En kyk na haar as ‘n mede-mamma. Kyk verby die metode wat sy gebruik (of nie gebruik nie) om haar kind te voed. Kyk verby die manier wat sy haar kind dissiplineer (of nie dissiplineer nie) Soek vandag die mooi in elke ander mamma. Grawe diep en vind daardie ma se mamma-hart en sien dit raak. Soek VANDAG ‘n mamma wat na liefde en onvoorwaardelike aanvaarding smag, en wees VANDAG ‘n mamma wat ondersteun.

En skree dan hardop in die strate “A-Mamma Ek-voel jou” in plaas van AMANDLA AWEHTU, want saam kan ons ‘n stop aan Ma-sisme sit.