Toe ek onder kom, staan my man en sy ma by die deur van die NICU. Hy mag my nie kom haal het nie, want hy word nie buite besoektyd toegelaat op die vloer waar ek was nie. Nog ‘n HUH?! gevoel, maar in elk geval.

Ek was onbewus van die vorige aand se eskapades. Dat sy ma deurgejaag het uit Montagu uit vir die geboorte van haar eerste kleinkind. Ek het ook nie geweet dat my ouers uit die Strand uit deurgejaag het nie. Ook het ek nie geweet dat my beste vriendin wat saam met my skoolgee hulle ook in die wagkamer by die sekuriteit ontmoet het nie. En dat dit is waar die tannie wat my tydens besoektyd kom help het almal ingewag het. Ook het ek nie geweet van my ma se facebook status wat vra dat almal moet bid nie. En dat daardie gebede verhoor is nie. Niemand van hulle was toegelaat om my te sien nie, maar het steeds gebly tot amper middernag om my man te ondersteun toe hy uitkom. Hulle het glo almal gesit en bid en hoop dat alles ok sal wees. Die sekuriteit het hulle telke male gevra om huis toe te gaan, maar my ma het net doodeenvoudig geweier… Nog engelmense.

My man het my toe verduidelik hoe dinge in die NICU werk. Hoe baie mens jou hande moet was (4 keer om presies te wees) voordat jy naby jou baba kan kom. Daar is 3 kamers met incubators en agter om die draai is ICU 1. Dis daar waar die nuutste, kleinste babatjies lê. Ek sien gesigte van al die verpleegsters en pediaters. Min het ek geweet hoe goed ek hulle nog gaan leer ken.

Dit is moeilik om te beskryf hoe ek gevoel het toe ek haar die eerste keer sien. Ek het altyd gedink dit gaan “liefde” wees, maar dit was nie. Ek dink dit was ‘n bietjie skok, bietjie vrees, bietjie onkende en bietjie onsekerheid.

Daar voor my in ICU 1 in ‘n kamer met 8 ander babatjies, op ‘n oop incubator met masjiene orals lê hierdie klein lewende dingetjie. Oopgevlek soos ‘n hoendertjie met pypies uit haar neus en mond. Haar vel was bloedrooi en vol klein wit droë velletjies. Om haar voet was ‘n monitor en die masjiene maak geluide en het allerhande grafieklyne op…en als voel net so verkeerd. So onnatuurlik. Vir ‘n kort oomblik het ek gedink ek wil huil, maar het toe net besef dat sy so broos en so klein is. Ek kan mos nie nou wil huil nie…ek moet sterk wees. En van toe af het ek sterk probeer wees.

Ons moes besluit op ‘n naam. Gelukkig het ons albei saamgestem dat ons dogtertjie eendag of Lisa of Inge gaan wees. Inge beteken vrugbaarheid en Lisa beteken Toegewy aan God. Dit het ons besluit toe eintlik heel maklik gemaak…en Blobina raak toe LISA…of Lisatjie soos wat sy vir lank genoem is.

Die eerste dag het ek haar net vinnig gesien. Ek mag nie aan haar gevat het nie, so ek het haar rêrig net gesien. Weereens is die erns van borsmelk aan my verduidelik, veral omdat haar immunstelsel so swak was en ek het teruggegaan kamer toe en my borste gedruk om elke moontlike druppeltjie uit te kry. Dit was rêrig seer, maar ek het elke 2 ure gedruk. Ek onthou hoe ek gehuil het soos ‘n baba toe ek per ongeluk ‘n druppel op die bed laat val het. Ek was toe nie so sterk nie. Die vrou wat die kamer met my deel se borste was groter as enige iets wat ek al ooit gesien het…soos groot rypoes waterlemoene. Haar melk het uit haar nipples gestroom. Sy het oral om haar bed geloop en die melkdruppels was oral op die vloer. Normaalweg sou ek gedink het sy is gross, maar nie nou nie…ek het haar bemin.

Ek moes so hard werk om 1ml melk op te vang en hare tap net uit. Ek het my wekker gestel en dwars deur die nag elke 2 ure opgestaan om te express. Die hospitaal gee nie pompe nie, so my hand het my borste later bloukolle gedruk. Dit was asof ek meer vasberade was om te borsvoed aangesien my droom vir natuurlik geboorte gee daarmee heen was. Ek wou en ek sou haar borsvoed. En vandag, 10 maande later borsvoed ons nog…nou gelukkig baie meer natuurlik en pynloos. En dit is die beste besluit wat ek kon maak.

Die naweek kon oumas en oupas ook vir Lisa ontmoet. En haar oupa het haar dadelik “konyntjie” gedoop. ‘n Naam wat toe haar kamer dekor tot gevolg gehad het, want van toe af is als net hasies. Dieselfde oupa het, nadat hy haar die eerste keer gesien het, gesê: “Daar is niks fout met haar nie, sy is net klein.” Iets wat ek van toe af al hoeveel maal gehoor het. Want tot vandag, op 10 maande, weeg sy maar net 6kg en dra nog 0-3 maande klere. Sy kan kruip en opstaan en loop amper. Sy sê pappa en baba en ontwikkel soos ‘n normale babatjie. So sy is maar nogsteeds net klein.