Ek het in die hospitaal gelê en wag. Ek het ge”rus”. Die dokters het op hulle rondtes vir my verduidelik hoe ernstig my situasie is. My bloeddruk was skrikwekkend hoog en hulle wag toe nog vir my bloeduitslae om aan te dui watter vlak van Pre-eklampsie ek het. Hulle het vir my verduidelik dat my liggaam die baba verwerp en dat my organe nie die swangerskap kan weerstaan nie. My niere en lewer was klaar besig om in te gee en dit is baie gevaarlik. Hulle gaan probeer om die baba so lank as moontlik in te hou, maar op 34 weke, op die laatste, haal hulle haar uit.

Dit het my ontstel, want ek wou regtig graag normaal kraam. Dit was nog altyd ‘n droom van my om te kan sê ek kon dit doen. Sonder pynmedikasie en soos ‘n tawwe tienie van die ou dae. Vreemd watter ideale mens vir mensself stel. Die dokters se doel was om die baba so lank as moontlik in my maag te hou sodat sy kan groei, maar sodra my liggaam tekens begin wys dat my liggaam nie meer kan nie, haal hulle haar uit. So balans storie. Ek het darem biologie op skool geniet en het meeste goed wat hulle gesê het, verstaan. Ek was rustig aangesien ek geen van die ander simptome waarvan hulle praat (sterretjies sien, donker kolle in sig, hoofpyn, naarheid, ens) beleef het nie.

Daardie namiddag kom manlief toe terug hospitaal toe met my “goedjies” en vir besoektyd. Dit was net na aandete en ek het heel ontspanne gevoel. Natuurlik is mens bietjie meer versigtig…aangesien almal so om mens fuss…maar ek het regtig fine gevoel. My man was seker so 10 minute daar toe oorval die naarheid my. Ek het begin opgooi en hy het die suster aan diens gaan roep. Sy het by my op die bed kom sit en my hand vasgehou en gesê: “You know sweetie…this is now escalating to GSH.”

Dieselfde HUH?! gevoel van vroeër die dag het by my gedagtes ingepop. Sy het verduidelik dat sy nou dadelik my ginekoloog moet laat kom. Hulle dink ek gaan stuipaanvalle begin kry en die babatjie moet vanaand uitkom. Omdat sy onder ‘n kilogram is, moet ons skuif na Grootte Schuur hospitaal (GSH) aangesien ons hospitaal se NICU nie babas onder 1kg kan akkommodeer nie. Hulle het die ambulans laat kom, ‘n kateter ingesit en my op ‘n drip gesit wat behoort te keer dat ek nie dadelik stuipaanvalle kry nie. Al wat ek heeltyd gedink het, is hoe is dit moontlik? Ek was dan nou net nog fine.

My ginekoloog het saam met die ambulans daar opgedaag. Hy het vir ons verduidelik dat Grootte Schuur baie mooi na ons sal kyk en dat ons terug na ons hospitaal geskuif sal word sodra die baba stabiel en bo 1kg is. Ek is met die ambulans na Grootte schuur en my arme man is met die kar en al my “goedjies” agterna. By Grootte Schuur se ongevalle gestop, is ek ingestoot slegs om te hoor dat daar ‘n hele aparte gebou is slegs vir Swanger mammas.

Ek was self nog nooit by Grootte Schuur nie en glad nie geweet wat om te verwag nie. Ons is ingestoot en my man was kort daarna langs my bed. Ek het aanhou opgooi. Teen die tyd is ek nie meer mooi seker hoekom ek opgooi nie…dit mag dalk nogsteeds die bloeddruk wees, of dalk net die stres en skok.