Hulle het my gestabiliseer gekry en gesê dat die baba nie meer vandag uitgehaal gaan word nie. Ek was so verlig en bietjie rustiger. My man is gesê om maar eers huis toe te gaan. Hulle is vreeslik streng met besoektye en hy kon eers weer die volgende namiddag kom. Hy is so teen tienuur daar uit. Ek is gelos om te rus.

Die kraamsaal in Grootte Schuur is een lang gang met afskortings tussen in. Ek was alleen in ‘n gedeelte. Af in die gang reg langs my kamer/vertrek was 2 meisies of vroue besig om te kraam. Ek het heelnag gelê en luister hoe hulle skree en vloek en hoe almal skarrel om hulle te help. Elke halfuur of so het ek maar nogsteeds opgegooi, maar die drip het my bloeddruk bietjie afgebring. Ek het daardie nag maar bitter min geslaap. Die ligte in die kraamsaal bly aan en aangesien dit ‘n gang is, loop daar heelnag mense verby jou bed. Elke uur is my bloeeddruk getoets en my opgooisakkie vervang.

Vroeg die oggend toe die volgende skof verpleegsters oorneem, is ek verskuif na ‘n ander kamer (een waar ma’s wat reeds gekraam het, lê om te herstel). Dit is op dieselfde vloer as die kraamsaal. Al wat ek wou doen is om my tande te borsel en my foon te charge. Ek kon nie wag dat hulle die kateter uithaal sodat ek kon rond beweeg nie. Dit was so ‘n emosionele rollercoaster en teen die tyd wat ek rustig raak, wou ek net huil. Ek is moeg en ek is so deurmekaar. Een oomblik is alles ok en die volgende oomblik kom babatjie vroeg, dan is alles weer ok.

Ek is een van daai mense wat hou daarvan om liewer informasie oor iets te hê en te weet wat aangaan as om in die donker te bly oor iets. Ek het dus dadelik my selfoon gevat en die tyd gebruik om te google. Ek google wat pre-eklampsie is. Ek google wat die kanse vir oorlewing is as baba op 27 weke gebore word. Ek google premature babas. Ek google als wat ek kan kry en ek lees. Ek leer toe so dat dit nie my skuld is dat ek pre eklampsie gekry het nie (Ek het gedog my 10kg oorgewig en die ekstra vet op die steak het dalk die trick gedoen). Dat dit maar net randomly met 6% van swanger vroue gebeur. Ek verstaan vir die eerste keer wat dit rerig moontlik sal beteken om ‘n prem babatjie te hê. Aangesien ek nou weer gestabiliseer is, berei ek myself voor vir ‘n baba wat op 34 weke gebore word. Bitter klein, lang tye in NICU, lae immuunstelsel, ens.

Daar is 2 ander vroue in my kamer. Die swart vrou in die hoek praat maar min, maar huil heeltyd. Ek is nie seker of ek met haar moet praat nie. Die vrou langs my se baba is by haar. Sy is 45 jaar oud en moet onder obserwasie bly vir ‘n week. Later die middag vind ek uit dat die swart huilende vrou daardie oggend haar baba verloor het tydens geboorte. My hart breek vir haar en ek bid en smeek dat die Here vir haar rustigheid en kalmte sal gee. Ek dink hoe ek sou voel as ek nie meer hierdie lewende dingetjie vir wie ek so lief geraak het, kan voel nie. En my hart breek net verder vir haar. En steeds kan ek nie slaap nie.