Babatjies val almal eers bietjie gewig af as hulle gebore word. Dit is harde werk om self asem te haal en self als te doen. Lisa het dus ook maar afgeval. Die enigste probleem is, dat sy alklaar so min geweeg het. Dit maak enige gram wat sy verloor nogal erg. Ek is die Sondag ontslaan en Lisa het 740g geweeg.

Die idee van HUIS het my vreeslike ‘mixed emotions’ gegee. Aan die een kant was ek so opgewonde, want ek kon stort. En my hare was. En ek kon huiskos eet. En my honde en kat sien. En normaal met my man gesels…terwyl ons tee drink of op die stoep sit. Aan die anderkant moes ek ‘n klein stukkie van my hart in die hospitaal los. Ek wou rêrig graag huistoe gaan, maar ek wou nie vir Lisa daar los nie.

My man het my kom haal en ons het vir Lisa gaan tata sê. Die NICU personeel het aan my verduidelik hoe dinge nou gaan werk. Ek moet elke dag melk bring in ‘n gesteriliseerde glasbottel wat die hospitaal vir jou gee. Dan moet ek soveel moontlik tyd langs die incubator spandeer, want sodra Lisa gereed is (dit kan enige dag wees), kan ons begin Kangaroo Care. Dit is waar jy haar op jou bors tussen jou borste plaas (skin to skin), want dit help met die band tussen ma en baba, maar dit stimuleer ook op een of ander chemiese manier dat die babatjie veiliger voel en dus ook vinniger groei.

Ek onthou hoe ek gewonder het hoe ek gaan bestuur. Want mens mag mos nie met ‘n keiser bestuur nie en ons bly in Simonstad en dit is nogal ‘n entjie se ry hospitaal toe. Gelukkig het my pa klaar gereël dat hy vir ‘n week by sy werk afvat om my te kom  help by die huis en om my rond te ry… Nog ‘n engelmens.

Ek en my man het nie ‘n woord gesê toe ons in die kar klim nie. Die stilte in die kar was aaklig. My man het ‘n groot boks smarties en twee Steri Stumpies (‘n pienke vir my en ‘n caramel een vir hom) uitgehaal. Ons het met trane in ons oë vir mekaar geglimlag en die pad huiswaarts aangepak.

By die huis gekom, het my skoonouers vir ons regte huiskos gemaak. Hoender, rys, groente en ‘n poeding. Dit was hemels en ek het vir ‘n oomblik gevoel asof die afgelope week ‘n nagmerrie was. Dit het gevoel asof Lisa nog in my maag is en dat als nog perfek verloop.

My selfoon se alarm het my skielik uit hierdie fantasie geruk toe dit afgaan om aan te dui dat dit tyd is om melk te pomp. ‘n Goeie vriendin het intussen vir ons ‘n Medela Swing borspomp kom aflaai en die dae van met die hand express was vir eers iets van die verlede…nog ‘n engelmens.

Ek het daarna in die stort geklim en vir omtrent ‘n halfuur daar gestaan. En saam met die vuil, het ek my hart ook gewas. En die trane het saam met die water in die drein afgeloop.