Na die eerste naweek in 2mil, het nuwe weekspersoneel oorgeneem van die naweekskof. Die Dinsdag ontmoet ek toe ‘n nuwe nagskof suster. Sy is vriendelik en lyk heel oulik. Sodra die dag personeel huistoe is, kom sy in my kamer in. Sy kom sit by my en vertel vir my dat sy nog nooit met so klein babatjie gewerk het nie. En dat sy bietjie skrikkerig is om haar op te tel. Ek dink dadelik…O HEL!? Hier gaan ons.

Daardie aand was aaklig en ek dink ek het ‘n stukkie hel beleef. Lisa het teen 3uur die oggend haar pypie (die tubefeeding pypie) heeltemal uitgeruk. Dit lê langs haar in die incubator. Let wel…dit het al seker so 10 keer voor dit gebeur, so ek is nie vreeslik bekommerd nie. Die sustertjie sê toe sy sal gou probeer om ‘n ander een in te sit. Teen die tyd skree Lisa nou al blou moord, want sy moet melk kry en is honger. Die sustertjie het baie op haar senuwees gelyk. Dit het my weer op my senuwees gehad. Maar, ek het al gesien hoe hulle die pypie stadig deur haar keel terug in die maag druk en het nie te ingewikkeld gelyk nie.

Terwyl sy die pypie indruk, begin Lisa sulke opgooi-gagging-geluide maak. En die sustertjie hou net aan druk. Toe die pypie “in” is, toets ons gou om te kyk of die pyp in die maag is (met die lakmoes metode). Die pypie is nie in die maag nie. My brein registreer toe dadelik…dat dit dan in die longe moet wees. Toe sy die pypie uittrek is daar bloed aan die onderkant van die pypie. Rooi ligte gaan in my kop af…want as daar bloed is, druk sy dit iewers (longe) wat eina genoeg maak dat daar bloed is.

Sy sê toe, met bewende hande dat sy gou weer gaan probeer en gaan haal nog ‘n pypie. Sy kom terug en sowaar…dit gebeur weer. Sy lyk nie lekker nie en ek vra toe of daar nie iemand anders is wat die pypie kan insit nie. Sy sê Nee, net die dokter op diens, maar sy wil haar nie laat uitkom vir dit nie, want dis eintlik die suster se werk. Ek was so geskok…sy kan duidelik nie haar werk regkry nie, en trek bloed elke keer uit hierdie bitter klein lyfie wat toe omtrent 1.2kg was. En Lisa is honger en huil aanhoudend in die agtergrond…wat net bydrae tot die spanning in die kamer.

Sy sê toe dat sy die pypie gaan los en dat ons moet cupfeed. Ek onthou duidelik hoe die hoofpediater van die hospitaal net daardie oggend op rondtes gesê het, dat hulle onder geen omstandighede moet begin cupfeed voordat Lisa nie 32 weke is nie, want dit gaan haar suigrefleks negatief beinvloed. Ek keer toe die suster en herhaal wat die dokter gesê het.

Sy sê toe net dat sy haar in ‘n kombersie gaan toedraai en haar na die kraamsaal gaan vat, waar iemand miskien die pypie kan insit. Ek vra toe of sy nie liewer die persoon hierheen wil bring nie, want dis vrek koud en Lisa moet of in die incubator wees of in kangaroo Care…nie in ‘n kombersie buite in die koue gang nie. Haar antwoord was dat sy nie wil nie, want ek maak haar op haar senuwees. EK?! Seriously…Ek maak HAAR op haar senuwees. In elk geval…terwyl ek nog my geskokte oop mond wil toemaak…is sy en Lisa daar uit.

Ek het gelê en wag. En wag. En wag. Hoe later dit geraak het, hoe meer bekommerd het ek geraak. Ek was doodmoeg (al vir dae) en iewers moes ek ingesluimer het, want toe ek wakker skrik, sit die suster met Lisa (nogsteeds in ‘n kombersie buite die incubator) op die stoel besig om te cupfeed. Ek het gedog ek droom!

En toe verloor ek dit bietjie. Ek het Lisa by haar gevat en sy was yskoud. Ek het haar so vinnig moontlik op my bors onder my pajamas ingedruk om haar net warm te kry en toe terug in die incubator. Ek het aangedring dat sy dadelik iemand kry om te help. Hierdie kind het nou al 2 voedings gemis, haar longe is beskadig, en sy het trauma beleef deur koud te wees. Sy is nie ‘n gewone baba wat net buite in ‘n kombersie kan wees in die middel van die winter in ‘n koue hospitaalgang nie. Enige verandering of stres en hierdie babatjies verloor gewig…kosbare gewig.  Ek dink ek het moontlik bietjie geskree.

Sy sê toe dat die dagpersoneel half sewe inkom, en sy dink ons moet wag vir hulle. Dit is teen die tyd al 5 uur. En toe verloor ek dit weer ‘n bietjie. Ek dink ek het moontlik weer geskree. Toe die dokter aan diens daar opdaag, bars ek uit in trane. Weereens nie so sterk soos ek gedink ek ek was nie. Die dokter (wat nou nog Lisa se pediater is) het my ‘n stywe drukkie gegee, my trane afgevee en Lisa se pypie ingesit. Ons het vir nog ‘n uur op die bed gesit en gesels oor die nag se stories en sy het my verseker dat dit nie weer sal gebeur nie…engelmens.

Ek het probeer melk pomp, maar daar was niks. My melk was doodeenvoudig net weg. weggeskrik…weg van moeg wees, weg van kwaad, net weg. En weer het ek begin huil. Die keer oor melk…of die tekort aan melk.