Die pad na ordentlike normale borsvoeding het vir my soos ‘n leeftyd gevoel. Lisa het die pypie, waarmee sy tubefeeding gekry het, gehaat. Sy het dit gereeld uitgeruk en dit is elke keer teruggesit. Die pypie word met pleisters vasgeplak (om te probeer verhoed dat sy dit kan uittrek) en die pleisters raak so taai en gagga na ‘n dag of wat van al die melk en speeksel. Dan moet hulle dit vervang en hulle gebruik so lappie-dingetjie wat die pleister se trekkrag verminder. Lisa het nogsteeds geskree wanneer hulle dit doen en ek kon sien hoe seer dit is.

Ons het vining agtergekom dat Lisa nogal baie koppig is (seker maar soos haar ma en pa). Sy het dit gehaat as mense met haar karring. Sy wou nie mee gevroetel wees nie. Sy het min gehuil, maar as mens met haar werk (haar omdraai, haar nappy omruil, haar bedlakentjie regtrek, ens), het sy geskree. Maar los haar net uit…en sy was bitter gelukkig.

Die hoofpediater het vir my verduidelik hoe ons op 32 weke kan begin cupfeed. Die idee daarvan was vir my onbekend. Wat dit basies behels, is om vir haar melk met ‘n klein koppie te voer. Sy moet self sluk en dit is nie soos ‘n bottel waar sy net die melk moet suig nie. Dit moedig die suigrefleks (wat normaalweg eers tussen 32 en 34 weke in die mamma se maag ontwikkel) aan. Dit is baie beter vir hulle en die kanse dat cupfeed babas direk van die bors kan borsvoed, is baie groter en word dus bo bottelvoeding aangemoedig. Babas wat na 32 weke gebore word, het dit minder nodig en kan partykeer maklik tussen bottel en bors wissel. Ek het so uitgesien na hierdie konsep van cupfeeding. Min het ek geweet hoe uitputtend en intens dit gaan wees.

Voordat ons begin het met die cupfeeding het die pediater 2 spraakterapeute na my toe gestuur. Hulle was ongelooflik en het vir my oefeninge gewys wat ek elke keer voor ‘n voeding met Lisa moet doen. Klein goedjies…soos om met jou vinger bo-oor haar bolip te trek. En om met jou vinger op haar wange ‘n streep tot by haar mondhoek te trek…sulke eenvoudige goedjies wat beide die “rooting”-reflex (die een waar die babatjie die ma se bors soek) en die suig-refleks stimuleer.

Ons is ook aangemoedig om voor elke voeding vir Lisa by my bors te sit. Net om te kyk wat sy doen. Sy was vir lank min gepla met die heerlike warm melkies in mamma se borste en het maar net so gebly lê. Die beste posisie om in te borvoed was die “football”-hold. Dis waar jy jou baba soos ‘n rugbybal onder jou arm vashou. Ek onthou hoe sy so lig en klein was dat ek haar sommer so in my hand gevat het (waarin sy nog mooi gepas het) en het nie ‘n kussing nodig gehad om haar gewig (wat maar min was) te stut nie.

Toe ons met cupfeeding begin het, het Lisa 14ml melk elke twee ure gedrink. Sy moes op my knie sit (so regop as moontlik) en ek moes die koppie melk by haar lippies hou. Ek moes versigtig wees om nie te veel melk net in haar keel af te gooi nie, want dan verstik sy. Net ‘n druppel op ‘n slag wat aan haar tong raak sodat sy kan sluk. Dit het baie konsentrasie gevat. Die proses veroorsaak dat sy vreeslik baie lug sluk. Na elke paar slukkies het sy ‘n wind gehad. Om winde in ‘n prem baba uit te vryf is ook nogal ‘n probleem. Tik ‘n bietjie te hard en jy maak hulle seer, maar te sag en die wind bly sit.  Om die 14ml melk in te kry (met die winde tussen in) het ons omtrent ‘n uur op ‘n slag geneem.

Moeg het skielik vir my ‘n hele nuwe betekenis aangeneem. Elke 2 ure het ek die volgende gedoen…cupfeeed vir ‘n uur, pomp melk vir 20 minute, piepie/eet/haal asem, reply op watsapps en smse vir so 10 minute, slaap vir 10-15 minute…en tussen in het die peadiaters hulle rondtes gedoen. Saans het die susters een van die skofte gevat (gewoonlik die 2-3 skof)…so ek moes toe net opstaan om vir 20 minute te pomp. Power naps het vir my realitieit geword en slaap was iets van die verlede.

Bid was iets wat in ‘n luuksheid verander het, want ek het elke keer wat ek my oë toemaak aan die slaap geval. Ek het een keer op die toilet aan die slaap geraak. Ek het gekies tussen stort en slaap…en slaap het meestal gewen. Ek het agtergekom hoe min mens regtig hoef te slaap om steeds funskioneel te kan wees. Na dit, was als ‘n breeze. As Lisa nou 4 keer ‘n nag wakker word (wat die norm in ons huis is), is dit niks nie.

Ek het ook besef dat mens nie altyd fisies hoef te bid nie,…dat die Here jou genadig is. Dat Hy verstaan en dat Hy steeds sy hand van beskerming oor jou hou. Ek het ook die bybelversie in Filipense onthou en dit gereeld vir myself gesê. Ek het vasgehou aan die idee dat hierdie net ‘n fase is, en dat alles nie vir altyd hou nie. En voor ek my oë uit kon vee, was dit ook verby.