Daar is ‘n paar goed waarvan ek in my krisistyd, bietjie vergeet het. Een van hulle was om die kar se lisensie te hernu en ‘n ander een was dat mens vir ‘n 6 weke post op check-up moet gaan. Met groot skok en verbasing het die suster my een oggend gevra wanneer my 6 weke afspraak is. Ek onthou hoe ek so half gedink het dat dit nie meer belangrik is nie. Ek het hierdie piepklein babatjie gehad wat elke dag baklei vir haar lewe en hier moet ek ewe skielik aan myself dink. Hoe werk dit? HUH?!

Ek het op my foon gekyk en onthou dat ek klaar ‘n afspraak het (waarvan ek heeltemal vergeet het). Dit was die vreemdste ding om dokter toe te gaan, wanneer jy alreeds in die hospitaal is. Ek het letterlik opgestaan en net by die deur uitgestap en regs gedraai en by ‘n ander deur ingestap…en siedaar…by die gynies.

In my onkunde en “survival”-mode het ek ook vir ‘n oomblik vergeet wat gynies by ‘n afspraak doen. Dat ek myself moet uittrek en my bene moet oopmaak sodat hulle kan kyk wat daar onder in my diepste binnekant aangaan. EEEKKKKK!!!!! Nog een van my “most embarrassing” oomblikke! Teen die tyd is julle seker al heeltemal bewus van hoe min ek geslaap het…en hoe min ek gestort het, wanneer laas ek my beenhare geskeer het, ens. Die LAASTE ding op my “to-do”-lysie was om enigsins na my persoonlike woop-woop-area om te sien. Dus, het ek met groot skaamte my klere uitgetrek en myself op die gynie se bed ingeneem. Ek onthou hoe ek vining onder my arm geruik het of ek stink…asof hulle onder my arms gaan kyk! Tot my skok, kom my gynie toe in en stel my voor aan sy “intern” wat graag wil kom sien wat mens by ‘n 6 weke check-up doen. Die arme jong “seun”…om nou so in die wêreld van ‘n gynie in te stap. Shame.

Die gynie het gedoen wat gynies maar doen, en het my toe bietjie vertel oor my toestand en hoe my toekoms lyk. Eerstens het hy my vertel hoe ernstig my pre-eklampsia was. Volgens hom het hulle nog nooit in hierdie hospitaal so ‘n ernstige vlak van pre-eklampsia ervaar nie. Dat dit ook een van die redes was dat dinge so vining gebeur het. Hy het my ook vertel dat gewone pre-eklampsia gewoonlik net in die eerste swangerskap gevind word. Ongelukkig word “severe” pre-eklampsia gereeld in die tweede en derde swangerskappe ook opgetel. Dus is die kanse dat dit weer met my gebeur redelik groot.

Indien ons weer wil swanger raak, sal dinge bietjie anders werk. Ek sal voor die swangerskap reeds op medikasie moet gaan en sal van die begin af weekliks gemonitor moet word. Ons wou altyd vining op mekaar 2 kinders hê, maar nou dink mens skielik bietjie anders oor dinge. Vir die eerste keer in my lewe het ons werklik dit ernstig oorweeg om maar net een kind te hê. En gedink oor hoe dit sou wees en hoe sy so alleen sou grootword. Nooit in my lewe sou ek dit eers as ‘n kans gesien het nie…Ek is ‘n groot voorstaander van meer as een kind hê…maar weereens is my manier van dink en manier van wees aangetas en ge-“challenge”.

Tweedens het hy my gevra wat ons nou as voorbehoedmiddel wil gebruik. Ek onthou hoe ek gedink het…seks?! Is jy simpel? Wie dink nou aan seks? Ek het rooi vlekke in my nek uitgeslaan, van skaamwees…en stres…en…en….en. Maar hy het vir my die Implanon inplanting aanbeveel en sommer woeps-waps het ek ‘n inplanting in my arm. Dit was nie seer nie, maar het baie blou geraak. Dit het gelyk asof iemand my bietjie hardhandig hanteer het. My man dink dis die coolste ding ooit en vertel vir ALMAL dat ek soos ‘n alien ‘n implant in my arm het…snaaks hoe mans en vrouens HEELTEMAL anders dink oor hierdie tipe goed.

Sover, doen die implant nog wat dit veronderstel is om te doen. Dit bly vir 3 jaar in my arm. Alhoewel mens dit vroeer kan uithaal, is dit nie iets waaraan ons nou al dink nie. Lisa sal eers groot genoeg moet wees om vir ‘n maand of twee by ouma te gaan bly as dit moet…en op die oomblik is dit nog nie eers ‘n moontlikheid nie.