Op 6 weke en 2 daggies is Lisa (toe 1.47kg) uit die incubator gehaal. Wat ‘n wonderlike gevoel! Om vir die eerste keer bietjie meer soos ‘n normale baba te lyk. Geen glaskas, geen monitors, net Lisa.

Die susters het vir my verduidelik hoe sy nog nie heeltemal haar eie liggaamshitte kan reguleer nie en dat ek haar natuurlike incubator moet wees. Ek mag haar in die bassinet neersit wanneer ek eet en wanneer ek stort of toilet toe gaan, maar alle ander tye moet sy op my (skin to skin) in Kangaroo Care wees. As sy enigsins gewig verloor, sit hulle haar weer terug in die incubator.

Ek onthou hoe ek daardie eerste paar dae my bes gedoen het om haar so min as moontlik neer te sit. Ek het my lekker warm kamerjas oor haar gevou en ek en sy was een. Ek het met haar op my bors gesit/lê eet…sy was by my terwyl ek my tande borsel…sy was die hele tyd by my.

Elke twee ure wanneer die susters hulle rondtes doen en haar SATS kom meet en haar koors kom neem, het ek my asem opgehou. Sy moet net nie te koud wees nie, asb! En sowaar…Lisa was 36.5 grade…elke keer. Dit was vir my asof sy nou net begin loop en mamma sê het op een dag. Ek kon op en af spring en het heeltyd met ‘n groot trotse glimlag na haar gesit en kyk. Snaaks hoe anders Premie-mylpale is. Die Incubator-mylpaal was vir my BAIE groot!

My heel gunsteling suster het daardie aand, toe sy aan diens, kom vir my gesê dat ons vanaand vir Lisa gaan bad. In die 7 weke vandat sy uit my maag is, is Lisa nog nooit gebad nie. Sy word met watte en water afgevee, maar sy is nooit ordentlik gebad nie. Sy het die bassinet vol water gemaak en sy het my gewys hoe om haar te bad. Lisa het nie gehuil nie…sy was in skok. Haar oë was wa-wyd oop en sy het met haar groot blou oë na die suster gestaar.

Toe is dit my beurt. Sy het my gewys hoe om Lisa vas te hou en hoe om te keer dat die water in haar oortjies kom. Ek was so bang om self te probeer, want sy was glibberig van die seep en ek was bang sy glip uit my hande uit. Ek het nie geweet hoe om te vat nie en het uit senuweeagtigheid begin giggel. Ek het altyd gedink dis iets wat meer natuurlik sou kom. Dat mammas maar net weet hoe om hulle babas te bad. Ek het gesê dat ek die volgende aand weer sal probeer.

Dit was vir my vreemd om so te voel. Ek is dan ‘n tawwe meisie wat die bul by die horings pak. Hoekom is ek dan nou so bang om my eie baba te bad. Ek onthou hoe ek die volgende aand gebid het dat ons haar nie daardie aand weer gaan bad nie. Dat ek nog ‘n dag kon hê om myself voor te berei. Nou dat ek terug dink, lag ek vir myself. Met die tyd het die selfvertroue gekom en ek was elke keer meer handig. Ek het onthou hoe ek gevoel het…toe ek weer ‘n paar weke later vir my man moes wys hoe om haar te bad. En ek het soveel meer meegevoel en sensitiwiteit gehad met hom.